تا كه بوديم نبوديم كسي، كُشت ما را غم بي همنفسي
تا كه رفتيم همه يار شدند، خفته ايم و همه بيدار شدند
قدر آينه بدانيم چو هست، نه در آن وقت كه افتاد و شكست