آرزو می کردم
قلب همواره وفادارت را
به گمانم دل تو با دل من
تا ابد پیوندی است
وه ! چه می دانستم
آن زمانی که ترا میطلبم
تو به من میخندی
این جنونی که به سر پروردم
درد روز افزونم
روزگاری که به آتش بردم
همه از عشق تو بود
و چه پیمان هایی
که حباب گشت و به دست تو شکست هرگز عاقل نشو!
همیشه دیوانه بمان.
مبادا بزرگ شوی!
کودک بمان.
در اندوه پایانی عشق
توفان باش
و اینگونه بمان.
مثل ذرات غبار در هوا پراکنده شو!
مرگ عیب جویی میکند
با این همه عاشق باش
وقتی میمیری ...