پرنده بودن به اینه با بال زخمی بپری

من از ته قصه میام ازصحنه غزل کشی اون قصه ای که واسه تو  قشنگه و اولشی  تو فصل اولش هنوز حرف غضب نیومده روی خم شب کوچه هاش نه دشنه هست نه عربده با دست نوچ روی پر پروانه دست نمی کشن به اسم قتل عام شب ستاره رو نمی کشن تو فصل اول از غزل خون جگر نمی چکه ضیافت نور وصداست معرکه پشت معرکه  من از ته قصه میام زخمی دست سایه ها از صحنه ای که آرزوجون میده زیر دست وپا  از صحنه ای که معجزه از قد کشیدن عاجزه آزادی کنج قفسه شب به سحر نمی رسه   تو سیل قحط معرفت گم نمیشه لوطی گری پرنده بودن به اینه با بال زخمی بپری