ســــــرفـــــهـــــ یـــــــــ خـــــــــونـــــــیـــــــــــــ...

 

 

 

نفس هایت به هن هن می افتد...

دهانت می شود پر از خون

و سرفه هایت.......

 

 

مادر

می دود به سمتت

و تو

بر روی گل فرش های خانه مان

مثل ماری از درد می خزی...

 

 

مادرم بلند می گوید:

یا سیدالشهدا...سپردمش به تو

فریاد می زنی

کربلایی!!

بچه های خط مقدم را قیچی کردند...

حاجی پس کی می رسد مهمات؟!

 

 

حسین......... حسین را از خط دور کنید... باید برود شهر... زنش پا به ماست

بچه ها.... مجروحین را کنار بکشید...!!

 

 

مادرم می گوید:

حاجی کمی آرام باش

جنگ خیلی وقت است که تمام شده

 

 

 

همه ی بچه های خط شهید شدند...

 

 

وای

مادر نگو.........

داغ پدر را تازه نکن

مگر نمی دانی جا ماندن چقدر برایش درد ناک است؟

 

 

پدر باز هم از هوش رفتی

ای کاش باورت می شد دیگر از بچه های خط خبری نیست

همه رفته اند پیش خدا

و تو مانده ای با هذیون هایت،

با سرفه هایت...!

 

 

ای کاش باور می کردی حرف های دکتر را که می گفت:

حاجی جنگ چند سالی است که تمام شده

این روز ها دیگر هیچ کس شما را باور ندارد...

نمی شنوی صدای متال بلند تر از الله اکبر شما به گوش می رسد؟

 

 

 

 

حاجی باور داشته باش

این روز ها روز شما فقط سالی یک بار بر تقویم هجری است!

 

 

حاجی باور کن حسین به بچه اش نرسید...

محمد به سفره ی عقدش نرسید...

رضا عروسی دخترش را ندید...

حاجی

باور کن...

 

 

 

پدر ای کاش اشک های دکتر را باور داشتی که می گفت:

حاجی خاک ریز و جانباز این روزها شده اند

کاراکتر تلوزیونی...

 

تو مانده ای و سینه ی پر از خونت و نفس های جا مانده ات

 پدر باور کن!

 

این روز ها جایی برای من و تو نیست...