
کــاروانــ رفتهـ بود و دیدهـ ی منـــــ
همــچنانـــ خیــرهـ ماندهـ بود بهـ راهـ ...
خنـدهـ می زد بهـ درد ورنجمـ ،
اشکــ !!
.
.
.
شعــلهـ می زد به تار و پــودم،
آهـ...!


رفــــتهـ بودیـ و رفتهـ بود از دسـتــــ
عشـــــقـ و امیـد زنــــدگـانیـ منـــــ !
رفـــتهـ بودیـ و مانـدهـ بود بهـ جـــــا
شمــــعـ افســردهـ یـ
جوانیـ منـــــــ !

شعـــلهـ یـ سیــنهـ سوز تنـــــهاییــــ
باز چنـــگالــ جـانـ خـراشــ گشــــود !
دلــ مـــ ــنـ در لهـــــیبـ ایــنـ آتـشـــ
تـا رمـقـ داشــتـ دستـ و پـا زدهـ بــود!!

چـهـ وداعــــــــیــ !!
چهـ درد جانـــــکاهیــ !!
چهـ ســــفر کــردنـ غــمـ انــگیزیــ ...
نهـ نگــاهیـ
چنانـ کهـ دلــ میـخواستــ ... !
نهـ کـلامـ محـبتـ آمــــیزیــ !!


گر در آنجــا نمیـ شدمـ مدهـــوشــ
دامنـتــ را رهــــا نمیـ کردمـ !
وهـ !
چـهـ خوشـــ بود کانــدر آنـ حالتـ
تا ابــــــ ـــــد
چشمـ وا نمیـ کردمـ ...!

وایــــ بر مـ ــــنـــ !!
نـداد گــریهــ مجــالـــــ...
کهـ زنمـ بوسهـ ایـ بهـ رخســارتـــــ !
چهـ بگویمـ؟
فشـار غمـ نگــذاشتـــ
کهـ بگویمـ :
.
.
.
خــدا نگهـــدارتــ !

چـــون بهـ هـــوشــ آمدمــ کســیــ نبود
هســتیــ امـ ســوختــ انـــدر آنـ تبــ و تابـــ !
هــر طـرفـ جـــلوهـ کـــرد در نظــرمــــ ،
بــرگــــ ریزانــ باغــ عشـــقــ و شــــبابــ ...

کــــاروانـــ رفتهـــ بود و پیــــکر منـــــ
در ســــکــــوتیــ سیــاهـ مـــی لرزیــــد
روح مـــ ــــنــ تــــازیانه ها مــــی خورد
بهـ گنـــــاهیـــ کـهـ :
عشــــ ــــــــقــ مـــی ورزید...


او ســفـــر کـــرد و کـــس نمـــی دانـد
مـــنـــ در اینـــ خـــاکدانــــ چــرا ماندمــ ؟
آتشــیــ بعـــد کــــــاروانـــ جـــا مــــانــد
.
.
.
مــــ ــنـــ
همــانــ
آتشـمـ
کـهـ
جـا
ماندمـــ...
