Ye dokhtar

یه شال سبزو ساده که غروبا پر از خاکستره آتش فشونه

پراز خاکستر آرزوهایی که هر روز روی قلبش گر میگیرن
پر از خاکستر خوابای خوبی که هر شب تو نگاه اون میمیرن

همین چند وقت پیش رویاشو توی خیابون بی بهونه سر بریدن
همیشه راه پروازشو بستن همیشه رو خیالش خط کشیدن

براش مرده و زنده فرق نداره سیاست بازا پیرا و جوونان
همش دمباله قهرمان میگرده میون شاعرا آوازخونا
رو دیواره اتاقش چنتا عکسه هدایت کافکا فرخزاد مایکل
یه عکس خاتمی چنتا مدونا یه عکس تام کروز یه عکس فیدل
براش مرده و زنده فرق نداره همش دمباله قهرمان میگرد

نمیدونه که تنها توی آینه باید دمبال قهرمان بگرده
هنوز باور نداره که با دستاش جهانی میشه ساخت بی ظلم و برده

یه دختر تو تراس رو به رویی شبا کنسرت فردادش به راهه
صداش میگیره از بس غصه داره نمیشه دیدش از بس شب سیاهه

ولی زنگ صداش میپیچه هر شب تو شهری که چراغاش رنگ خونن
دیگه چند وقته که حتی چراغِ چهار راها میترسن سبز بمونن

میخواد یاد تموم شهر بمونه بهاری که یکی برگاشو دزدید
درختی که قرنطینه شد آخر تو فصلی که زمین برعکس میچرخید


صداش لبریز حرفای نگفتس 
سرش لبریز صد آتش فشونه
یه دختر تو تراس رو به رویی
یه شال سبزو هر روز میتکونه
یه شال سبزو هر روز میتکونه
یه شال سبزو هر روز میتکونه