دیگر نوشتن نه آرامم می کند نه تسکین روحم می شود

 فقط بهانه ای می شود برای گریستنی دوباره

برای دلتنگی خاصی که

 نمی دانم علتش از کجا ریشه در می آورد

باید از تمام آنانی که مرا می خوانند ووقت می گذارند

برای غم نوشته های من عذر بخواهم

 که هوای زیبای دلشان را ابری می کنم

باید کلید قلبشان را بوسه زنم که بر تمام

واژههایی که از ذهنم تراوش می شود

 را در ورودی قلبشان استقبال می کنند

نفسی نیست ودست دلی که هوای شبنم های

 روی گلهای دم صبح را بدهد

 دلم یک سیر دسته گل رز می خواهد برای آشتی با خودم

چقدر غریبه گی می کنم این روزها انگار منم را گم کرده ام

 انگار دور شده ام رفته ام آن دور ایستاده ام

وهاج وواج در پی خویشتنم

. هنوز هم دلم میخواهد توی راه خیابان با درختان حرف بزنم

 وحال گنجشک های مادر رابپرسم

دلم جرعه جرعه بچگی می خواهد که شلتاق کنم

 بادبادک هوا کنم روی جدول راه بروم 

از گیلاس ها گوشواره بسازم ....

وبه زانو بزنم جلو مادرم بگویم خوشگل شده ام

 چقدر زمانه همه چیز را تباه می کند

نه دیگر پول به گیلاس می دهم

نه مادرم مانده زانو بزنم مقابلش!

 تازه جدول های خیابان هم دیگر آنقدر خرابند

که نمی شود رویشان راه رفت ....

هوای بادبادک راهم باید ازسر بیرون کنم کاغذ گران است

 خرجش زیاد می شود

باید بچسبیم به این دنیای مجازی ونفهمیم روزگار از کجا آمد و رفت

دست نویس...