توصیف یک زن.....::::000::::

واقعا یه زن چی میخواد؟!

توی آمال و آرزوهاش... توی رویاها و تصوراتش... توی خواب و خیالاتش چی میخواد؟!

واقعا چی یک زن رو توصیف میکنه؟!

جز لطافت ظاهرش و جادوی چهره و هیکلش که میتونه بیشتر مردهارو به زانو در بیاره دیگه چه چیزی توصیفش میکنه؟! (نگفتم همه ی مردها که به غرور بعضی مردها بر نخوره!)

تا به حال چند تا مرد دلش خواسته جای عریانی جسم یک زن روح عریان اون رو ببینه؟ منظورم از اون زن یک شخص خاص برای اون مرد هم میتونه باشه!

(راستش از اونجایی که دلم نمیخواد بحث رو فمنیستی کنم و از حقوق زنها جلوی مردها دفاع کنم واسه همین بحث خودمو ادامه میدم!)

من به عنوان نمونه ی بارز و اثبات شده ی یک زن مستقل از هرگونه مرد که همیشه نشون داده میشه بدون مرد ( حالا در هر نوع نقشی که بخواد واسم توی زندگی ایفا کنه) هم میشه زندگی کرد و به زندگی ادامه داد میخوام به یه موضوعی اشاره کنم که اکثر زنهای توی موقعیت من از روی غرور یا هر چیز دیگه ای شاید اینو فراموش کردن یا نمیخوان حرفی ازش بزنن!

میخوام بگم یه زن به طور طبیعی چی میخواد؟

بزرگترین آرزوی اون چی میتونه باشه؟ و یا  چیزی که از ته قلب دلش میخواد حس کنه و تجربه کنه؟!

مسلما چیزهایی بزرگتر از ایناست! چیزایی که حتی زنهای توی شرایط من و با طرز فکر منم بهشون احتیاج دارن

دوست پسر؟ شوهر؟ پوشیدن لباس عروس؟ یه عروسی مجلل؟ ازدواج؟ س-ک-س؟ بچه دار شدن؟ یه خونه ی بزرگ؟ یه کار آنچنانی؟ ثروت؟ تحصیلات عالی؟ و...

نه! واقعا منظورم چیزی فراتر از این روال طبیعی زندگی بود...

چیزی که اگه باشه یه زن احساس آرامش میکنه! با همه ی وجودش احساس میکنه خوشبخته و این توان رو داره که با مشکلاتش روبرو بشه.

زنی مثل من که اعتقادی به ازدواج و حضور یه مرد در کنار خودش نداره هم میدونه هر زنی چطور میتونه از این احساس خوب سهمی داشته باشه

و همیشه زمانی این آرامش کامل میشه که ما کسی رو نزدیک به خودمون داشته باشیم! یه همدم! یه همراه! کسی غیر از پدر و مادر و خواهر و برادر! غیر از صمیمیترین دوستهامون! چون تموم این آدما همیشه و همه جا نمیتونن با ما باشن و همیشه فاصله هایی بین ما و اونا به طور طبیعی وجود خواهد داشت!!

شاید زنهایی مثل من همیشه در حال جنگیدن با خودشون و ذات طبیعیشون باشن و میخوان نشون بدن که از پس همه چیز به تنهایی بر میان و این رو هم به همه ثابت میکنن ولی همه ی ما بدنیا اومدیم که با هم زندگی کنیم! برای هم زندگی کنیم! برای اونایی که دوسشون داریم و هیچکدوم از ما نمیتونیم این حقیقت رو انکار کنیم که به سمت جنس مخالف خودمون گرایش بیشتری نسبت به هم جنسامون داریم و در کنار اوناست که بیشتر از دیگران احساس کمال میکنیم!

پس کسی که همدم و همراه ما میتونه باشه جنس مخالف ماست که به زبان کلیشه همون نیمه ی گمشده ست!

حتی اگر توی دنیای امروز این کلمه معنای واقعی خودش رو از دست داده باشه یا کمرنگ تر شده باشه ولی یک چیزه انکار ناپذیره! چون همه ی ما یه وقتایی که از همه بریدیم میخوایم یکی باشه که بهش تکیه کنیم! کسی که گرمای آغوشش بهمون آرامش و امنیت بده! کسی که حس کنیم اگر یه روز نباشه تنهاترینیم و با بودنش کاملترین!!

اینارو گفتم که بگم کسی مثل من هم این حرفارو قبول داره و باورشون داره اما با اون حال همچنان میخواد استقلالش رو حفظ کنه و همونطور که تا حالا به همه  نشون داده بازم نشون بده به تنهایی میتونه زندگی کنه!