معبود ا

معبودا! بخشش پی در پی تو، مرا از سپاس تو غافل کرد،
و ریزش باران بی وقفة فضل تو، مرا از شمردن نعمات تو و از سپاس و ثنای تو عاجز کرد.
بسیاری الطاف ات مرا سرگرم کرد و از ستایش تو بازداشت.

اکنون من به بسیاری لطف و رحمت ات و وفور نعمت ات اعتراف می کنم و می دانم که در برابر خوبی هایت کوتاهی کرده ام، و گواهی می دهم که با سستی و ضایع نمودن نعمات، در حق نفس خود ظلم کرده ام.

معبودا! سپاسگزاری من در پیش احسان هایت کوچک است و انتشار الطاف تو از زبان من در مقابل اکرام تو ضعیف و نزار و نارساست.

محبت های تو آنقدر فراوان است که زبان من از بیان و شمارش آن ناتوان است و نعمت های تو آنقدر زیاد است که فهم من از ادراک شان کوتاه است چه رسد به این که نهایت این نعمت ها و گرانقدرترین عطیه ات را دریابد.

پس چگونه از عهدة شکرت برآیم در حالی که هر شکری که ترا گویم، خود نیازمند شکر دیگریست.

پس هرگاه که گفتم حمد برای تست، واجب است که به شکرانة آن حمد، بار دیگر تو را شکر گویم.

معبودا! همچنانکه به لطف خویش ما را تربیت نمودی، پس نعمت ات را نیز بر ما تمام کن و ناگواری های هر نعمتی را از ما دفع کن و اکنون و پس از این، با شکوه ترین و برترین سعادت را در این دنیا و آن دنیا به ما عنایت کن.

سپاس تو را برای وفور نعمت هایت، سپاسی که منجر به خشنودی تو می شود.

ای بزرگ! ای صاحب کرم، ای رحیم ترین رحیمان.

خلاصه ای از مناجات خمس عشره (6)

Http://telegram.me/gogtape