تـ ـ ـ ـو خیـسِ بـارانی...

 

 

تـ ـ ـ ـو خیـسِ بـارانی

امّـا مـن ...

مـثـل اتـاق زیـر شیـروانی،

پُــــر از خـاطــره بـارانــم ...

زير ِ بـــــارآטּ مے ايستَم

ميگويَند مــُـــב است ايـטּ روزهـــآ

 

عشـــــق بازے زير ِ بارآטּ

با اشڪ هاے ابـر ....

בل نِمے سوزانَم بَراے ابرے ڪﮧ اَز شِدت گِريــﮧ

بــﮧ هِقـــــ هـِــــق افتاده است

בِلَم بَراے خُـــــوבَم مے سوزَد

كه از فِشار בِلتَنگــــــے

خيلي وَقت است نَفَسَـــــم بُريده بُريده  است

 

آرزوهایت بلند بود …

دست های من کوتاه …

تو نردبان خواسته بودی …

من صندلی بودم!

با این همه

فراموشم مکن …

وقتی بر صندلی فرسوده ات نشسته ای

و به ماه فکر می کنی …!

 

 

 

من بودم
تو
و یک عالمه حرف…

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد!!!

کاش بودی و

می فهمیدی

وقت دلتنگی

یک آه

چقدر وزن دارد…

 

 

 

اگــر دری میان ما بــود، مــی‌کــوفتــم؛ درهــم مــی‌کــوفتــم!

 

اگــر میــان مــا، دیــواری بــود، بــالا مــی‌رفتــم، پــاییــن مــی‌آمــدم؛ فــرو مــی‌ریختــم!

 

اگــر کــوه بــود، دریــا بــود، پــا مــی‌گــذاشتــم بــر نقشــه‌ جهــان و نقشــه‌ای دیگــر، مــی‌کشیــدم!

 

امــا میــان مــا، هیــچ نیســت هیــچ؛ و تنــها بــا هیــچ، هیــچ کــاری نمــی‌شــود کــرد…