قهر یا آشتی؟کدام یک بهانه دیگریست؟

خیلی از ماها شاید حداقل یبار تو زندگیمون این حکایتو دیده یا تجربه کرده باشیمش

اینکه از گرما و حرارت خورشید زندگیمون توی تابستون عاشقی خسته یا کلافه بشیم

و لحظه ایی زبون به ناشکری باز کنیم غافل از نتیجه و عاقبتش

بلافاصله توو یه چشم به هم زدن،ابرهای تاریکِ غربت و دلتنگی میان توو آسمونه دلِ ما و نمیزارن که خوب و راحت از وجود این خورشید زندگیمون لذت ببریم،تو گرمای مهر و محبتش رشد کنیم و با نورش راهو مسیرمونو روشن کنیم

آره،فصل،فصلِ پاییزه و دلتنگی،فصل غم و جدایی،فصل خزان و برگ ریزان،فصلِ بغضای گره خورده توو گلو

و در یک کلام فصل فراق و جدایی...

اما هرچقدرم ابرهای آسمونِ دلِ ما سیاه و زیاد باشن،بازم نمیتونن کاری کنن ما اثرِ خورشید و فراموش کنیم و یادمون بره که ما زنده اییم به وجود این خورشید،شب و روزی نداریم اگه اون نباشه و با همین اندک نور و گرمایی که از پشت ابرها بهمون میرسه به زندگیمون ادامه میدیم،شبامونو صبح میکنیم به امید طلوع اون که نبودش نبودِ ماست؛

هر چه داریم از اوست چرا که دار و ندارمون اوست...

اما چه فایده که خورشید از ما دلگیره و قصد نداره که ابرها رو پس بزنه و مارو با زمستون تنها میزاره

ما میمونیمو سرمای نبودش،به قول اخوان ما میمونیمو «شولای عریانی»

ما موندیمو اوج سرمای تنهایی،ما موندیم با تشنگیه گرمای بودنش

و ما موندیمو یک دلی دلتنگِ خورشیدشه...

ولی بازم امیدوارم،چرا که مهر اون ریشه های وجود ماست و کلِ هستی ما در تسخیر اوست؛

ریشه هایی که با گرفتن نور اون رشد کردنو رفتن توو دلِ خاک رگهای حیاتی زندگیِ ما هسن

پس با همه دلتنگی ها این سرماهای غربتم تحمل میکنیم به امید روزی که این خورشید بی همتای ما،ابرهایی رو که ما باعث شدیم تا بینمون فاصله بندازنو بزنه کنار و نخواد که دیگه بین ما و اون،این همه پرده های حجابِ فراق باشه،و ماییم که زنده با امید بهاریم...