کسی از پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) پرسید: آیا خدای ما نزدیک است تا آهسته با او مناجات کنیم و یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟ که آیه ی ذیل ذکر گردید.

حاجات کوچک را نیز از خداوند بخواهیم

ـ امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند:

بر شما باد به دعا کردن؛ زیرا با هیچ چیز به مانند دعا به خـدا نزدیک نمی شوید. دعا کردن برای هیچ امر کوچکی را، به خاطر ناچیز بودنش رها نکنید؛ زیرا حاجت های کوچک نیز به دست همان کسی است که حاجت های بزرگ به دست اوست.[1]

ـ از پیامبر اعظم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نقل شده است که:

هر یک از شما باید حاجت خود را از پروردگار خویش بخواهد، حتّی نمک و بند کفش خود را از او بخواهد.[2]

گر من گنـه جمله جهان کـرد ستم

لطف تو امید است، که گیرد دستم

گفتی که به روز عجز دستت  گیرم

عاجزتر از این مخواه که اکنون هستم

باز شدن درب اجابت، با دعاست

ـ پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می فرمایند:

سزاوار خداوند متعال نیست که درب دعا را به بنده اش باز کند، ولی درب اجابت را به روی او ببندد. و بعد فرمودند:

اللهُ اَکرَمُ مِن ذلِک.

خداوند از این که چنین کاری کند، کریم تر است.[3]

ای یک دلِ صد دل، دل یک دله کن

مهر دِگران  را ز دل خـود، یَلـِه کن

یـک شـب به اخلاص بیـا، بـر در ما

گـر نگرفتی بـرگـرد و آن گـه گِلِه کن

تأخیر در اعطای حوائج، باعث ناامیدی نشود

ـ بزنطی می گوید: به امام رضا (علیه السّلام) عرض کردم:

جُعِلتُ فِداک!

فدایتان شوم، چند سالی است که حاجتم را از خدا خواسته ام، ولی جواب نگرفته ام و در دلم کم کم ایجاد شُبههِ شده است.

امام (علیه السّلام) فرمودند: اگر سخنی بگویم می پذیری و به من اعتماد داری؟

عرض کردم: فدایت شوم، به شما اعتماد نکنم، به که اعتماد کنم؟

امام رضا (علیه السّلام) فرمودند: پس به خدا بیشتر اعتماد داشته باش؛ زیرا خداوند به تو وعده ی اجابت داده است. (بعد به آیه ی 186 سوره ی بقره اشاره فرمودند) مگر خداوند نفرموده است:

وَ إذا سَألَکَ عِبادی عنّی فَإنّی قَریبٌ مُجیبٌ # اُجیبُ دَعوَةَ الدّاعِ إذا دَعان فَلیَستَجیبُوا لی وَ لیُمِنُوا بی لَعَلَّهُم یَرشُدُونَ هنگامی که بندگان من از تو درباره ی من سال کنند(بگو) من نزدیکم، دعای دعا کننده را به هنگامی که مـرا می خواند، پاسخ می گویم. پس آن ها دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند؛ باشد که راه یابند (و به مقصد برسند).[4]

ـ در شأن نزول این آیه آمده است:

کسی از پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) پرسید: آیا خدای ما نزدیک است تا آهسته با او مناجات کنیم و یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟ که آیه ی فوق ذکر گردید.[5]

ـ امام علی (علیه السّلام) می فرمایند:

تأخیر در اجابت دعا تو را ناامید نکند؛ زیرا که بخشش (خداوند) بسته به نیّت (او) است؛ چه بسا که در برآوردن حاجت تأخیر شود تا به این وسیله حاجتمند را پاداش بزرگ تری دهند و دیر یا زود بهتر از آن به تو داده شود و یا این که ممکن است بـرای خیـر و مصلحت تـو از تو دریغ شده است. چه بسا خواسته ات اگر برآورده شود، موجب نابودی و تباهی دین تو گردد.[6]

نا امیدم مکن از سابقه ی لطف ازل              تو چه دانی که پس پرده که خوب است و که زشت

ـ از امام جعفر صادق (علیه السّلام) نقل است که فرموده اند:

وقتی بنده دعایی می کند، پروردگار عالم بـه دو فـرشته دستور اجـابت می دهد، ولی می فرماید: حاجتش را نگه دارید، زیرا صدای دعای او را دوست دارم.

گاهی بنده ای دعا می کند، خداوند می فرماید: حاجتش را برآورده کنید که خوش ندارم صدایش را بشنوم.[7]

ـ همان حضرت (علیه السّلام) در جواب اسحاق بن عمّار که پرسید: آیا می شود دعا مستجاب شود، ولی برآورده شدن آن به تأخیر بیفتد؟

فرمودند: آری ممکن است 20 سال به تأخیر بیفتد، دعای موسی و هارون در مورد به هلاکت افتادن فرعون اجابت شد، ولی بعد از 40 سال برآورده شد.[8]

دور گردون گر دو روزی، بر مـراد مـا نرفت

دائماً یکسـان نمانـد حال دوران، غم مخور

هان مشو نومید، چون واقف نَه ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازی های پنهان، غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستـی بر کند

چون تو را نـوح است کشتیبان ز طوفان، غـم مخور