تشویش

با بغضی دیرینه و تشویش های شبانه

زیر نور لرزان ماه که با تکه ای ابر آمیخته است

روی همان تخت مچاله میشوم

و بی کسی را هجی

                     تنهایی را بخش

                                          و آرامش را طلب میکنم..

در این شبهای تاریک فعل جدایی را بهتر از گذشته صرف میکنم

با چشمانی خیس....

آنقدر کابوس میبنم تا جای خالیت را با لحظه لحظه ترس و تنهایی پر کنم