گذشته های دور

شاید دیگر زندگی برایت معنایی ندارد و مثل گذشته ها زندگیت شیرین نیست.

مثل آن روزهایی که ساعت ها به تماشای ابرها می نشستی و به دنبال شکل های متفاوت بودی، یا به

جستجوی سیاره ها و سفینه ها در شب به آسمان خیره می شدی و یا ساعت ها نظاره گر پرنده ها و

حیوانات بودی بی آنکه خستگی بر تو غلبه کند.

شاید در آن دوران کمتر بی حوصله می شدیم و لذت بیشتری از زندگی می بردیم.

هرچه بزرگتر می شویم نسبت به اطرافمان بی توجه تر می شویم و کمتر چیزی پیدا می شود تا توجه

مان را به خود جلب کند.

ولی برای بازیافتن شور زندگی، لازم نیست کودک باشیم و به دوران کودکی بازگردیم، به آنچه نیاز

داریم زنده نگه داشتن آن در وجودمان است; همان احساسی که ساعت ها لبخند را بر لبانمان جاری

می ساخت و به زندگیمان هیجان می بخشید.

این احساس، در وجود همه ما هست، اما شاید لایه ای از حزن آن را فرا گرفته است!