خیال تو...

 

بعضی چیزهارا باید سروقت خودش داشته باشی ، 
وقتش که بگذرد.دیگر بود و نبودش برایت فرقی نمیکند 
چون به نبودنش عادت کرده ای
و یاد گرفته ای چگونه بدون اینکه
داشته باشی أش ، زندگی کنی....
بعضی چیزها ، مثل حس ها
و تجربه ها ؛ دوره ی خاص خودش را دارد ‌‌..مثلأ یک دوره ای آدم دوست دارد عاشق باشد ...مثل خیلی های دیگر کادو بخرد ، ذوق کند ، برای کسی مهم باشد...وقتی نیست ، زمانش که بگذرد دیگر فایده ای ندارد...کم کم به تنها بودن میان جمعیت بزرگ دو نفره ها عادت میکنی و یاد میگیری تنهایی حال خودت را خوب کنی 
اینکه میگویند. عشق تاریخ مصرف ندارد .و پیروجوان نمی شناسد ، درست...اما عاشق شدن در بیست سالگی با عاشق شدن در چهل سالگی قابل مقایسه است !؟! آدم یک چیزهایی را سر وقت خودش باید داشته باشد .وقتی سرزنده و شاد است .وقتی جوان است یک چیزهایی مثل عشق و حس و حال عاشقی 
وقتش که بگذرد ، رنگش خاکستری میشود و شاید هرگز نتوانی تجربه اش کنی هرگز...