123

لبخند حق لبهای توست
و خوشی باید سهم قلبت باشد،
اقیانوس دلت آرامش می خواهد
و آغوشت یک بغل مهربانی..
نگذار پاییِز حوادث 
بهار دلت را احاطه کند،
مقابل سیل ها و طوفان های زندگی چون کوه محکم بایست و از کنار غم ها و غصه ها مثل باد عبور کن...
نه سوز زمستان می ماند
و نه گرمای تابستان،
همه چیز و همه کس به چشم بر هم زدنی می روند و تمام می شوند
آنچه می ماند انتهای مسیریست
که باید پیاده شوی 
با چمدانی پر از دقایقی که زندگی اشان کرده ای
و یا دستانی خالی و دلی لبریز از حسرت و غم..
انتخاب با توست که کدام مسافرِ
پیاده شده از قطار دنیا باشی...