عشق روان ۲

گرچه گفتم بعد از آوایت دگر نایی ندارم/

من که گفتم بعد از آن رویت که سیمایی ندارم/

سوز و اشک و ناله ام تنها برایت می رود/

می رود اما بدان تا نور ابصاری ندارم/

بسته شد این خنده ام بعد از تو روی همه چیز/

در رشته دیوانگی در این که همتایی ندارم/

من ندارم خواهشی،پیرایشی بعد از تو هم/

گرچه میدانم ز جهلم در دلت جایی ندارم/

ماند باقی در دیاکو دلسرا عشق روانت/

باز هم من بر نوشتن هم توانایی ندارم/