شعر

چون در آن زلف سیاه تو تب و تاب افتاد                دل من در طلب زلف تو در تاب افتاد

قلب من غمکده ی وصل نگار است هنوز               یاد آن  شب که به زلف تو همی آب افتاد

ساقیا باده ، پر از می به من رند بده                       رنگ خون دل من ، رنگ می ناب افتاد

یاد هجرت به جگر ها بسی خون انداخت                از غم عشق تو ، جانا به دلم تاب افتاد

از ازل یاد تو ای یار ستم دیده ی من                      شعرها در دل عشاق نگون باب افتاد

تو که هستی زمن دور ، ولی یاد تو هست              یار دل داده من  ، عکس تو در قاب افتاد

ای اباصلت مخورغم، که تورا هست به یاد            شکر ایزد که تورا دختر تو یاب افتاد

چند روزی توبکن صبر ، نکن ناله و آه                می رسد هجر به وصل ، مژده به دل باب افتاد