جلوه ی جانانه(زنده یاد مرحوم استاد محمد حسین شهریار)

     جلوه جانانه

                شمعی فروخت چهره که پـروانه ی بـود             عـقـلی دریـد پـرده کـه دیـوانه ی تـو بود

               خم فلک که چون مه ومهرش پیاله هاست            خود جرعه نوش گردش پیمانه ی تو بود

               پـیـر خـرد که مـنـع جـوانـان کـنـد ز مـی             تا بـود خـود سبـو کـش میخـانه ی تو بود

               خـوان نـعیم و خـرمن انـبـوه نه سپـهر تـا             ته سـفره خوار ریـزش انـبـانـه ی تو بود

               چـشـم جـان ز غـیـر تـو بـسـتـیـم پـای دل            هرجـا گـذشت جـلوه ی جـانـانه ی تو بود

              دوشـم که راه خـواب زد افـسون چـشـم تـو            مـرغـان بـاغ را به لب افسـانـه ی تو بود

              هدهد گرفـت رشته ی صحبـت به دلـکـشی            بازش سخـن ز زلف تو و شانه ی تو بود

              بـرخـاسـت مرغ همـتـم از تـنـگنـای خـاک            کــورا هـــوای دام تــو و دانـه ی تـو بـود

              بـیـگـانـه شـد به غـیر تـو هر آشـنـای راز            هـر چـنـد آشـنـا هـمـه بـیـگـانـه ی تـو بـود

             همـسایه گفـت کز سـرشـب دوش شـهـریـار            تـا بانـک صبح نالــه ی مستـانه ی تو بود