عکس دختر روستایی بازمانده از خونین ترین انفجار افغانستان پربازدید ترین و گرانترین عکس جهان شد!

عکس دختر روستایی بازمانده از خونین ترین انفجار افغانستان
 
 پربازدید ترین و گرانترین عکس جهان شد!

 

گرچند عکس ترانه یازده ساله در حال ضجه های سوزناک در سوگ بستگان درجه یک اش برای رسانه های جهان خوراک پر مخاطبی بود که جایزه ای چند میلیارد تومانی را گرفت اما برای ترانه که حالا یتیم است آن لحظه تلخ ترین و جانسوز ترین لحظه ای بود که با هیج عکس و فیلمی احساس واقعی آن دختر معصوم افغان به تصویر کشیده نمی شود. 

  من هرگاه به یاد ترانه و صدها هزار ترانه غمدیده ای افغانستان می افتم این سوال در ذهنم خلق می شود که چرا ما برای مردم جهان ترانه شده ایم. که فقط به خواندن و گزارش دادن مان می پردازند و به ما به عنوان یک "اُبژه" و "شی" مورد آزامایش و واکاوی نگاه می کنند و بس!

 

درست است گناه اصلی از حاکمان قوم پرست و فاشیست و بی لیاقت افغان است اما وجدان های بیدار جهان نیز نباید همچنان تماشاچی عکس های دلخراش و شنوای نا شنوای ضجه های دردناک ما باشند و بس!

در عکس بالا دختر سبز پوش افغانستانی،‌ترانه اکبری دختری بازمانده از خانواده ای است  که در پرتلفات ترین حمله انتحاری در شهر کابل پایتخت افغانستان و در روز عاشورای ۱۳۹۰ اعضای خانوداه اش را از دست داد. این عکس توسط عکاس ماهر افغانستان مسعود حسینی خبرنگار خبرگزاری فرانسه در کابل گرفته شده است. اگرچه این عکس به عنوان عکس برنده جایزه پولیتزر از افغانستان و توسط یک عکاس افغانستانی به دلیل داشتن فاکتورها و امتیازات حرفه ای عکاسی، انگشت نماشد اما واقعیت این است که در افغانستان صحنه های به مراتب وحشتناکتر و دلخراشتر از این صحنه همواره به وقوع می پیوندد اما کوعکاسی که آن صحنه های تکان دهنده را از گوشه گوشه افغانستان انعکاس بدهد و برای جهانیان به تصویر بکشد؟

به گزارش مشرق به نقل از مهر، محرم سال 1390 بود که ترانه لباس سبزش را برای مراسم عزاداری پوشید. زمانی که او برای عزاداری عاشورا با آن لباس سبز از خانه به همراه خانواده‌اش بیرون می‌رفت هیچ وقت فکر نمی‌کرد که ۷ نفر از نزدیکانش را از دست بدهد و فریادهایش در بهت از دست دادن آنها باعث شود تا همه جهان او را بشناسند و دردناک‌ترین لحظه زندگی‌اش در صفحه اول بسیاری از روزنامه‌های دنیا ثبت شود.

ترانه اکبری اکنون دیگر کاملاً شناخته شده است:  دختری که در عکس برنده ای جایزه پولیتزر امسال در میان جنازه‌های باقیمانده  از یک حمله انتحاری جیغ می‌کشد و ضجه می‌زند؛ فغان‌هایی که به گفته مسعود حسینی،عکاس برنده جایزه پولیتزر مدت زیادی بدون وقفه ادامه داشتند.
 

ترانه ۱۱ساله حالا پس از گذشت ۴ماه از آن اتفاق می‌تواند به زحمت لبخند بزند. اطرافیانش می‌گویند او آن‌قدر در این حمله شوک زده شده بود که تا مدتها ساکت بود و نمی‌توانست حرفی بزند. اکنون این دختر بچه که شعیب،برادر ۷ساله‌اش را هم در حمله انتحاری سال گذشته از دست داده وقتی اولین بار عکس خودش را می‌بینید می‌گوید: نمی‌دانم چطور بعد از این همه مصیبت زنده مانده‌ام. در میان جنازه همه آنهایی که کشته شدند تنها من  زنده ماندم.

 

ترانه هنوز آن روز مرگبار را که در آن ۷۰نفر کشته شدند به یاد دارد و هر چند وقت یکبار کابوس آن به سراغش می‌آید. 15نفر از بستگان ترانه در این حمله کشته و مجروح شده‌اند. او علاوه بر برادر،پسر عموها و خاله‌اش را هم در این بمبگذاری از دست داده است.

هر چند طی چند ماه گذشته او حالش بهتر شده و اکنون می‌تواند حرف بزند اما هنوز هم خوشحال نیست. بعد از اعلام رسیدن جایزه پولیتزر به عکسی که درد و ضجه‌های او را نمایش می‌دهد مقام‌های دفتر خبرگزاری فرانسه در کابل به خانه ترانه رفتند.
 

تلویزیون کوچکی که در گوشه خانه  قرار داشت هم هر روز با پخش تصویر انفجاری‌های دیگر غم او را بیشتر می‌کند. او می‌گوید: این تصاویر من را می‌ترساند. من خوشحال نیستم؛روزی که آن بمب منفجر شد خانواده من از هم پاشید. پدر ۳۵ساله ترانه که بیکار است می‌گوید هنوز آثار جراحت‌های آن انفجار روی بدنش دخترش باقی‌است. گفته می‌شود بمب گذار انتحاری عامل این حمله در هنگام منفجر کردن کمربند انفجاری خود روز زمین نشسته است تا آمار تلفات  بیشتر شود. ترکش‌های بمب مانند زمانی که کسی پایش روی مین رفته باشد از سمت زمین به آسمان پرتاب شده‌اند.
 

ترانه به خاطر جراحت‌های این حادثه هنوز هم نمی‌تواند به درستی راه برود و به همین خاطر به مدرسه نمی‌رود. وقتی از او درباره خاطراتش درباره آن روز پرسیده می‌شود می‌گوید به هیچ وجه نمی‌توانسته جلوی فریادها و اشک‌هایش را بگیرد. او هیچ وقت دیگر را در زندگی‌اش به یاد نمی‌آورد که این‌طور گریه کرده باشد.

وقتی صحبت از آن روز می‌شود باز هم اشک در چشمان ترانه حلقه می‌زند اما او امیدوار است که حال و روزش بهتر شود و بتواند به مدرسه برگردد تا روزی در افغانستان معلم شود. ترانه،خواهر کوچکش و پدرش نیازمند مراقبت‌های پزشکی هستند.

 

جایزه پولتیزر و ۱۰هزار دلار رسیده است به عکاس و خانواده ترانه امیدوار هستند مقام‌های خبرگزاری فرانسه به آنها برای تأمین هزینه‌های پزشکی کمک کنند. هر بار که کسی به این عکس نگاه می‌کند با دیدن فریاد ترانه،وحشت همه وجودش را فرا می‌گیرد.

هر چند روز یکبار خبری منتشر می‌شود که در بمبگذاری انتحاری ۱۰،۲۰،۳۰نفر کشته شده‌اند اما شاید کسی یادش نیاید که پشت کشته شدن هر کدام از این نفرها یک عمر داغ است؛ یک دنیا فریاد. منبع: سایت مشرق به نقل از مهر.