تـفـال مــیـزنــم هـــر شــب مَــفـاتــیـحُ الـجَــنـانَــم را
مــن آن آمــوزگارم کـه ســوال از عــشـق مـیــپـرســم
ولـیـکـن خـــود نـمـیــدانــم جـــواب امـتـحـــانــم را
کـمـی از درد هــا را بــا بُـتــم گـفـتــم مـــرا پــس زد
دریــغـا کـه خـــدایــم هــم نمـی فـهــمـد زبــانــم را
بــه قــدری در مــیـان مــردم خــوشـبـخــت بــدنــامـم
کــه شــادی لـحـظـه ای حـتـی نـمـی گــیـرد نـشــانـم را
تــو دریــایـی و مــن یـک کـشـتـی بــی رونــقِ کُـــهــنـه
کــه هــی بــازیــچـه مـیـگـیــری غـــرورم ، بــادبــانــم را
شــبـیـه قــاصـدک هـای رهــا در دشــت مـیــدانـم
لـبـت بــر بــاد خــواهــد داد روزی دودمــانـم را
دلــم مـی خــواهــد از یـک راز کــهــنـه پــــرده بـردارم
امــان از دسـت وجــدانــم کـه مـی بـنـدد دهــانـم را