امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام میفرمایند:
«بئس الزاد إلی المعاد، العدوان علی العباد»؛
چه بد توشهای است برای معاد انسان، دشمنی با بندگان خدا.
میدانیم که فحشاهای باطنی، بدترین نوع فواحش بوده و جهنم اخلاق ، بسیار طولانیتر از جهنم اعمال است. گاه یک خُلق بد، انسان را چندین هزار سال در برزخ معطل نموده و به عذاب گرفتار میسازد. هر خُلق بد یک سرطان بدخیم برای روح به شمار میرود. آیا همانگونه از بیماریها و سرطانهای جسم میترسیم، از سرطانهای روح نیز هراس داریم؟ آیا کینه، تکبر، خودبینی، حسادت، زودرنجی، خصومت و… برای ما به اندازه ضعفهای جسمی وحشتآور و تکان دهنده هستند؟
دشمنی و خصومت، یکی از بیماریهای خطرناک روح است. اگر به این بیماری مهلک مبتلا هستیم، باید تصمیمی جدی و سریع برای درمان آن گرفته و به سرعت برای رهایی و نجات خود اقدام کنیم.
این توهم زاییده دست شیطان است؛ من باید به گونهای رفتار کنیم که کسی نتواند به من زور بگوید و یا حق مرا بخورد، من باید طوری برخورد کنم که دیگران مرا ساده و زودباور نپندارند.
همین توقعات سبب بروز اختلافات، دشمنیها و کینهها میشود و دقیقاً نتیجهای برعکس تصورات انسان برجای میگذارد. یک مؤمن زیرک به قدری از توهمات شیطانی، هوشیارانه و به سرعت میگریزد که دیگران او را ساده و زودباور میانگارند.