سلام مجدد بر میانه...تقدیم بشما خوبان

از یه جایی به بعد
به همه چیز و همه کس بی اعتنا میشی،
دیگه نه از کسی می رنجی نه به عشق کسی دل می بندی

.
از یه جایی به بعد
مرض چک کردن موبایلت خوب میشه
حتی یه وقتایی یادت میره گوشی داری؛
دیگه دلشوره نداری که موبایلتو جا بذاری یا اس ام اسی بی جواب بمونه

از یه جایی به بعد
دیگه دوست نداری هیچکس رو به خلوت خودت راه بدی
حتی اگه تنهایی کلافه ات کرده باشه

.
از یه جایی به بعد
باور می کنی کسی برای تنها نموندن تو نمیاد،
اگه کسی میاد برای تنها نبودن خودشه

.
از یه جایی به بعد
وقتی کسی بهت میگه دوستت داره
لبخند می زنی و ازش فاصله می گیری

.
از یه جایی به بعد
دیگه گریه نمی کنی فقط یه بغض همیشگی هست که بهش عادت می کنی؛
اگرم گریه کنی به خیسی و اشکات عادت می کنی،
به بغض و گرفتن دل و قلبت  عادت می کنی،
از زندگی هم متنفر میشی

.
از یه جایی به بعد
از واژه ی خدانگهدار متنفر میشی،
بس که از همه شنیدیش، بس که نیومده رفتن

.
از یه جایی به بعد
هر روز دلت برای یه آغوش امن تنگ میشه
اما دیگه به هیچ آغوشی فکر نمی کنی

.
از یه جایی به بعد
دیگه حرفی برای گفتن نداری
و ساکت بودن رو به خیلی حرفها ترجیح میدی،
میری تو لاک خودت

.
از یه جایی به بعد
از اینکه دوستت داشته باشن می ترسی،
جای دوست داشته شدن ها توی تن و قلب و فکرت می سوزه

.
از یه جایی به بعد
فقط یک حس داری، حس بی تفاوتی؛
نه از دوست داشته شدن خوشحال میشی نه دوست داشته نشدن ناراحتت می کنه

.
از یه جایی به بعد
از دنیا و زندگی متنفر میشی،
از هر چیزی که فکرشو بکنی بدت میاد و یه هیچ مطلق میشی
.

از یه جایی به بعد
توی هیجان انگیزترین لحظه ها هم فقط نگاه می کنی و سکوت

.
از یه جایی به بعد
دیگه بزرگ نمیشی، پیر میشی

.
از یه جایی به بعد
دیگه خسته نمیشی، میبُری

.
از یه جایی به بعد هم دیگه تکراری نیستی، زیادی هستی . . !