امپراتور سرزمین دل

                        امپراطور سرزمین دل...

این نامه زِ من که از تو دورم          خاموش چو راه بی عبورم

بی توست مرا جهان فراموش      در سینه من فغان خاموش

خواهم همه با تو راز گفتن          درد دل خسته باز گفتن

صد قصه کنم زِ آشنایی              بس گریه زِ تلخی جدایی

از حال دلم تو را خبر نیست        دل از دلِ من شکسته تر نیست

من نایم و تو مرا نوایی                تو جان منی ولی جدایی

بی همنفسان نفس چه باشد!!    بلبل که رود قفس چه باشد!!

در جان منی میان جانی              هرجا نگرم تو در میانی

در باغ تویی که دلپذیرست           در جان تویی که بی نظیرست

در لاله تویی که دل رباید             در غنچه تویی که دل گشاید

در حلقه گفتگو تو هستی           در پرده آرزو تو هستی

در چشمه تویی که تن نوازست    در گریه تویی که کارسازست

این درد فراغ کی سرآید؟             ماه تو زِ ابر کی برآید؟

از زحمت صبر در فغانم               صبری پس از این نمی توانم

تا چند کشم زِ صبر خاری           مُردم زِ فریب بردباری

در راه امید بس دویدم                دیگر زِ امید نا امیدم

تو شمعی و بی تو شب خموش ست  بی صبح شبم سیاهپوش ست

یکشب که تو را خواب دیدم         در ظلمتم آفتاب دیدم     

ماییم و دو چشم پر ستاره         تا ماه ز ره رسد دوباره

رفت از تن من توان پرواز              ترسم که دگر نبینمت باز

تا روی تو در برابرم نیست            دیدار دوباره باورم نیست

آنان که غمِ مرا ندیدند                 دیوار میان ما کشیدند

کی سرو جدا ز بوستان بود         کی شاخه ز گل جدا توان بود

تو سرو منی به باغ برگرد            بنگر که غمت به ما چها کرد

کی بی تو برآورم نفس را            ای کاش که بشکنم قفس را

گر بی تو به طرف باغ بودم          دلمرده و بی دفاع بودم

ما را به مصیبت آشنا کرد           دستی که تو را زِ ما جدا کرد

راهم به فضای باغ بسته ست    در کنج قفس پَرم شکسته ست

هرگه که رسد پیامت از دور        ریزد به شب سیاه من نور

باور نشود مرا که دوری              چون پرتو ماه در حضوری

از دور چو بشنوم صدایت            وان موج لطیف خنده هایت

آید به تنم تب جوانی                 بویم همه عطر زندگانی

بانگ تو که در فضای سینه ست  بر آتش خاطرم نسیم ست

اما چه کنم به وقت بدرود           پیچد به فضای سینه ام دود

تو خسته و خسته تر منم من     تو بی کس و دربه در منم من

بگذار که لب فرو ببندم              ای راحت جان دردمندم

با حالت گریه نامه بستم           در حال جنون قلم شکستم...