در یک روایت از علی(علیه السلام) آمده که حضرت فرمود:
«عَلَیکُم بِالمَحَجَّةِ البَیضَاءَ فَاسلُکُوهَا»
بر شما باد به آن راه اصلی! پس در آن قدم بگذارید!
«محجّه» یعنی وسط راه که در مقابل کنارۀ مسیر و بی راهه است.
«بیضاء» هم یعنی روشن.
حضرت میفرماید: اوّل برو شاه راه را پیدا کن
و سپس در آن صراط مستقیم حرکت کن
و هیچ انحرافی هم پیدا نکن تا به حق برسی!
«وَ إِلَّا استَبدَلَ اللهُ بِکُم غَیرَکُم»
اگر چنین نکنید، خدا افراد دیگری را بهجای شما در این مسیر حرکت میدهد.
تو خیال کردهای که اگر از این راه نروی، باب الهی بسته می شود؟!
خدا دیگر کسی را ندارد که در راه حق حرکت کند؟!
تو نرفتی، خدا یکی دیگر را می فرستد تا راهش ادامه پیدا کند.
خدا که کم نمی آورد. تو ضرر کردهای!
«عَلَیکُم بِالمَحَجَّةِ»؛ تو دنبال این راه باش!
این راه را پیدا کن و از این راه برو!
تو نرفتی خیال نکنی که این مسیر، رونده ندارد؛ این فکر اشتباه است.
اصلاً از همین جهت است که گفته میشود:
زمین هیچگاه خالی از حجّت نمی ماند.