حرفهای نا گفته ام

 

 

خدایا !

حرفهای نا گفته ام را از من بپذیر،

حرفهایی که زبانم معادلی برایشان پیدا نکرد.

 

گاه زیبا و گاه زشت،

گاه تنها و گاه همصدا با همه،

گاه کوچک و خرد و گاه بزرگ،

می آیم

در همه حال تو مهربانانه مرا در آغوش می کشی،

حال من هر چه بدتر تو محکم تر دستانم را می فشاری.

 

الهی!

صدایی از بی پناهی می شنوی که

وجود بیکران تو را حس کرد و باز چون کودکی بازیگوش

دست از دامن مادر کشید و گم شد.

 

خدایا می ترسم

از اینکه روزی تو را گم کنم و تو دیگر جویای من نشوی و

مرا  در این بیابان تنها بگذاری

می ترسم وقتی زمین و زمان تو را می بینند

  من خودم را ببینم و تو را گم کنم.

 

 

خدای من

کاش این ماه دلم  پاکترین زمان عمرش را تجربه کند!

مرا پاک کن از قلبی  سیاه،

فکری  سیاه.

 

وقتی تو صاحب مکانی،

وقتی زمان از تو معنا می گیرد،

چگونه تو را تصور کنم در مکان و یا زمانی خاص.

 

خدای من!

ای روشنایی بخش خانه دلم ،

ای همه هستی من،

تو را موج تصور کردم دیدم دریایی

ستاره تصور کردم دیدم آسمانی

هر گام که پیش رفتم دیدم تو بی نهایت، بیکرانی.

 

چرا اینگونه خود را کوچک می کنی و خرد ،

منِ  ِ ذره ،من ِ ناچیز و بی ارزش چه دارم که تو عاشقانه صدایش می کنی؟

 

دوست دارم از شرم تا قیامت اشک بریزم  و بنالم

نفرین بفرستم بر وجودی که

 با وجود دیدن این همه زیبایی

 باز به سوی نیستی پیش می رود.

 

 

خدایا از من بگذر

تو را به هر چه دوست داری

به قلب عاشقان با صفایت

مرا به حال خود وامگذار!

الهی دستم را بگیر!

محکم تر از همیشه

اگر این بار دستم را از تو جدا کردم همان لحظه جانم را بستان.

تا باز شرمسار  نگردم.

 

خدای من!

ای دلیل سکوتم،

دوست داشتنم را از من بپذیر

دیگر چیزی از تو نمی خواهم

اگر قبول کنی آنی تو را دوست داشتم

دیگر آرزویی نخواهم داشت

دوستت دارم

و باز چون همیشه اگر تو بخواهی

دوستت خواهم داشت.

 

ذره ناتوان تو امید...