صدای پا می آید،

صدای رقص واژگان در پستوی ذهن من است،

انگار پس از اولین نگاه، قطار قطار واژه به ذهنم رهسپار شده است،

همه ی واژه ها قدم می زنند، جز فاصله که می دود!

همچون تو که آرام و قدم زنان آمدی اما دوان دوان رفتی.

بعد از رفتنت واژه هایی که قصد خودنمایی داشتند،

بغض بود،

اشک بود،

نفرین بود،

اما هیچ واژه ای حریف عشق نشد.

و انتظار بعد از عشق، راست قامت ترین واژه بود.

میدانی؟

هر روز خانه را به شکلی نو می چینم،

پرده ها را کنار میزنم،

پشت پنجره به شکلی نو انتظارت را می کشم.

شنیده ای خواستن، توانستن است؟

اما همه عذاب من نخواستنت در نبودنت بود وقتی نتوانستم پای بندت کنم!

کسی چه می داند،

شاید یک روز بد،

این کور سوی امیدم خاموش شود،

رفتنت را باور کنم،

شبیه خاطره ای شوی در دور دست ترین جای ذهنم،

و من آن روز خواهم فهمید که سنگ شده ام،

و هیچ کس دیگر مرد میدان نخواهد بود،

تا از من حتی مجسمه ای عاشق بتراشد!

اما هنوز هم در گوش این مجسمه سنگی

صدای رفتن قطاری که تو با آن رهسپار شدی هست.

هو هو چی چی... هو هو چی چی...!!