حکایتی از مولا علی (ع)

به نام خدا

روزی مردی در زمان حضرت علی (ع) از کنار مزرعه ای عبور میکرد حضرت مشغول کار کردن در آن مزرعه بودند مرد خیلی گرسنه و تشنه بود .  رو به حضرت کرد و در حالی که او را نمی شناخت گفت : ای مرد عرب به من طعام و آبی بده گرسنه و تشنه ام . حضرت در حالی که غرق در عرق بودند رو به مرد برگشتند و با ملایمت و مهربانی فرمودند : مستقیم این راه را بگیر و به خانه گلی با مشخصاتی که دادند مرد را رهسپار کردند که آنجا رود و غذا بگیرد مرد کشان کشان خود را به خانه ای که مولا آنر معرفی کرده بودند رساند .

جمعیت زیادی در خانه مشغول خوردن غذا بودند مرد نیز رفت و نشست و طعامی جلو او گذاشتند و او مشغول خوردن شد . چند دقیقه ای نگذشته بود که امام حسن (ع) دیدند که آن مرد کمی می خورد و کمی در دستمال خودش میگذارد . امام حسن بر کنار آن مرد رفتند و فرمودند : ای مرد بخور و در آخر وقت موقع رفتن اگر سیر نشدی باز به تو هر چقدر خواستی طعام میدهیم نگران نباش .

مرد با نگاهی به امام حسن (ع) در حالی که او را نیز نمی شناخت گفت : من این طعام ها را که در دستمال خود می گذارم برای مرد عربی که در مزرعه کار می کند و کمی از این خانه عقب تر هست می برم او نیز گرسنه است .

 امام حسن (ع) با نگاهی مهربان به آن مرد فرمودند : ای مرد آن مرد که در مزرعه کار میکند صاحب این خانه و او کسی هست که این طعام ها را نمی خورد و نان و خرما و آب ، غذای اوست و او مولای مسلمین حضرت علی (ع) و پدر ماست .

مرد در حالی که به سخنان مهربانانه امام حسن (ع ) گوش میداد گریه از چشمهایش جاری گشت و به امام حسن (ع) گفت : ای فرزند رسول خدا ببخش که من پدرتان  و شما را نشناختم وای بر من وای بر من ...

منبع : از کسی که هرگز رفتنش را باور نکردم و باور هم نمیکنم .