ﻣـﻦ ﻫﻤـﻮن ﺟﺰﻳﺮه ﺑﻮدم
ﺧﺎﻛﻲ و ﺻﻤﻴﻤﻲ و ﮔﺮم
واﺳﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزی ﻣﻮﺟﻬﺎ
ﻗـﺎﻣـﺘـﻢ ﻳـﻪ ﺑـﺴﺘﺮ ﻧـﺮم
ﻳـﻪ ﻋﺰﻳـﺰ دردوﻧـﻪ ﺑـﻮدم
ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺧﻴﺲ ﻣﻮﺟﻬﺎ
ﻳﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﺳﺒﺰ ﺧﺎﻟﺺ
روی اﻧـﮕﺸـﺘﺮ درﻳـﺎ
ﺗﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ روز ﺗﻮ رﺳﻴﺪی
ﺗـﻮی ﻗـﻠـﺒﻢ ﭘـﺎ ﮔـﺬاﺷﺘﻲ
ﻏﺼﻪﻫﺎی ﻋـﺎﺷـﻘﻲ رو
ﺗﻮ وﺟﻮدم ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻲ
زﻳـﺮ رﮔـﺒـﺎر ﻧـﮕﺎﻫـﺖ
دﻟﻢ اﻧﮕﺎر زﻳﺮ و رو ﺷﺪ
ﺑﺮای داﺷـﺘﻦ ﻋﺸﻘﺖ
ﻫﻤﻪ ﺟﻮﻧﻢ آرزو ﺷﺪ
ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪی اﻧﮕﺎر
ﻧـﻔﺴﻢ ﺑﺮﻳـﺪ ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪ
اﺑﺮ و ﺑﺎد و درﻳﺎ ﮔﻔﺘﻦ
ﺣـﺲ ﻋـﺎﺷﻘﻲ ﻫﻤﻴﻨﻪ
اوﻣﺪی ﺗﻮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ
ﺑﻲ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻲ
اﻣـﺎ ﺗـﺎ ﻗـﺎﻳـﻘﻲ اوﻣﺪ
از ﻣﻦ و دﻟﻢ ﮔﺬﺷﺘﻲ
رﻓﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﻋﺸﻘﺖ
ﺳﻮی روﺷـﻨﻲِ ﻓـﺮدا
ﻣـﻦ و دل اﻣـﺎ ﻧـﺸﺴﺘﻴﻢ
ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راﻫﺖ ﻟﺐ درﻳﺎ
دﻳﮕﻪ رو ﺧﺎک وﺟﻮدم ﻧﻪ ﮔﻠﻲ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ درﺧﺘﻲ
ﻟﺤﻈﻪﻫـﺎی ﺑـﻲ ﺗﻮ ﺑﻮدن ﻣـﻴﮕﺬره اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳـﺨﺘﻲ
دل ﺗـﻨﻬﺎ و ﻏﺮﻳﺒﻢ داره اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﻤﻴﺮه
وﻟﻲ ﺣﺘﻲ وﻗﺖ ﻣﺮدن ﺑﺎز ﺳﺮاﻏﺘﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮه
ﻣﻴﺮﺳﻪ روزی ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻗﻌﺮ درﻳـﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﺧﻮﻧﻢ
اﻣﺎ ﺗﻮ درﻳﺎی ﻋﺸﻘﺖ ﺑﺎز ﻳﻪ ﮔﻮﺷﻪای ﻣﻲﻣﻮﻧﻢ...