زندگي پر از اشك...

ديگر چشمانم توان ديدن ندارند....

                  ديگر نمي توانم لبخندي را بر روي لبانم ببينم...

                                        چرا....؟

ديگر نمي نوانم قطرات باران را اشك شادي بدانم...

                                       ديگر نمي توانم خودم باشم...

دلم براي اشك هايم تنگ شده است....

حتي ديگر ان اشك هايم از من بي زار شدن....

                                     يا دلشان برايم تنگ شده است...

                                                           نمي دانم...

دلم مي خواست كوچك مي شدم....

                          كو چك كوچك...

مثل يك پروانه خسته كه مي خواهد ازاد باشد...

مي توان ساعات طولاني...

           با نگاهي مانند يك نگاه مرده...

خيره شد در دود سيگاري كه ان هم دارد از تلخي زندگي مي سوزد...

     مي توان با دست هاي شكسته پرده را به سويي بكشي...

          ديد در بيرون باراني مي ايد....

مي توان همچون عروسكي كوكي زندگي كرد...

با دو چسم شيشه اي دنياي خود را ديد....

مي توان در جعبه ماهوت...

            با تني انباشته از كاه...

سالها در لابلاي تور و پولك خفت....

            مي توان با هر فشاري فرياد زد....

                                        اه من خوشبختم....