بگذار تا...در نبودت...به درد هایم خو کنم...

مرا به کدام سو میبری...؟

خسته ام....باور کن...دلم تاب نمی آورد...

مرا از گور دلتنگی بیرون میاور...........ببین...چقدر  فاصله داریم...!!!

من زیر آوار تهمتم...و تو در تاخت و تاز بی نیازیت...حتی  اشک هایم را نخواهی دید...

ببین چقدر  با هم فرق داریم....

نمیگویم  خشمت را پنهان کن....

نه

هر چه تو میکنی  درست است....

اما  انصاف داشته باش.....

من بی تحملم....

بگذار  در بستر فراموشی   بخوابم....

شاید  خوابم ببرد...

شاید  لحظه ای  درد هایم تسکین یابد...

از  سهمت  بگذر....

من لایق این همه ظلم نیستم....

این همه بی مهر نباش....دنیا  ....ارزش   اندوه ترا ندارد...

بگذار  فقط من باشم که تاوان میدهم...

بگذار فقط  من باشم...که میسوزم....

بگذار فقط  لحظه های من  سیاه و سنگین بگذرند...

من خودم را آماده هر رنجی  میبینم...

این....

واجب کفائیست....

و با یک نفر...

..........

بگذار آن یکی باشم....

..............