در ابتدا این قلعه یک پناهگاه شخصی برای شاه گوشه‌گیر بود اما پس از مرگ او در سال 1886 برای بازدید عموم باز شد. از آن موقع به بعد بیش از 61 میلیون نفر قلعه را بازدید کرده‌اند.

طراحی قلعه

قلعه‌ی نوی شوان شتین مظهری از معماری معاصر است که در آن شور و شوق زیاد شاه لودویگ دوم به اپرا مشهود است.

در قرن نوزدهم قلعه‌های بسیاری ساخته‌شده و یا ترمیم شدند. اغلب تغییرات مهم این کاخ‌ها مرتبط با این بود که زیباتر شوند. پروژه‌های ساخت کاخ‌هایی مشابه نوی شوان شتین در چندین ایالت آلمان صورت گرفت.

ایده‌ی ساخت نوی شوان شتین از دو گردشگر در سال 1867 گرفته شد. طرح کاخ توسط معماری به نام کریستیان جانک کشیده شد. اما پادشاه روی جزئیات طرح پافشاری می‌کرد و روی هر بخش تغییراتی می‌داد. درنتیجه‌ی کنترل زیاد شاه لودویگ قلعه بیشتر از طرح معمار شبیه به ایده‌ی او شد. این قلعه نمادی از معماری قرن 19 آلمان است. شکل‌های مشتق گرفته از معماری رومی وار ( مانند طرح‌های ساده‌ی هندسی مکعب مستطیل، نیم‌کره‌ها)، گوتیک ( برج‌های باریک و تزیینات ظریف)، معماری بیزانس و هنری کاخ مخلوطی از معماری مدرن و تکنیک‌های قرن 19 است.

معماری

پادشاه تأثیر زیادی روی معماری کاخ گذاشته و مشخصاً علاقه‌ی زیادی به طراحی و دکوراسیون داشته است. فضای داخلی و خصوصاً اتاق پادشاه که با سبک بیزانس- عربی است مشابه کلیساهای  سلطنتی سیسیل در پالرمو است.

جایی که لودویگ بیشتر جوانی خود را در آن سپری کرد دارای تزییناتی حماسی است.  بیشتر اتاق‌ها هیچ تزیینی ندارند و تا قبل از مرگ لودویگ تنها 14 اتاق تزیین شد. ازآنجایی‌که ساخت کاخ تحت نظارت شاه بود یکی از مهم‌ترین بخش‌های آن ساخته نشد، یک برجک دفاعی بزرگ که روی بلندترین نقطه‌ی مرکزی قلعه و در میانه‌ی حیاط بالایی در نظر گرفته‌شده بود اما به تصمیم خانواده‌ی شاه پس از مرگ او هیچ‌وقت ساخته نشد.

پایه‌هایی که برای ساخت برج دفاعی گذاشته‌شده بود در حیاط بالایی قابل‌مشاهده است.

برخلاف قلعه‌های واقعی که در اغلب موارد ساخت آن‌ها مربوط به قرن‌ها کار و بازسازی است، ساخت قلعه‌ی نوی شوان شتین از یک ساختمان نامتقارن اولیه شروع شد و در طی چند مرحله‌ی متوالی کامل گشت.