با سرعتی نا جوانمردانه از این آرامش ازلی دور می شوم ...........

 وقتی محبتت را با همه وجودت به من تقدیم کردی و مرا شرمنده الطاف

کریمانه ات کردی و دل قشنگت را مالامال از عشق به من کردی بار دلدادگی را

سخت بر دلم نهادی و امانت عشق را در وجودم نهادی و عهد کردم که

تکیه گاهت در همه لحظاتت باشم....

ماه را گفتم
می توانی آیا
بهر یک لحظه ی خیلی کوتاه
روح مادر گردی
صاحب رفعت دیگر گردی

گفت نه نه هرگز
من برای این کار
کهکشان کم دارم
نوریان کم دارم
مه و خورشید به پهنای زمان کم دارم ...

روی کردم با دریا
گفتم او را آیا
می شود این که به یک لحظه ی خیلی کوتاه
پای تا سر همه مادر گردی
عشق را موج شوی

مهر را مهر درخشان شده در اوج شوی
گفت نه نه هرگز
من برای این کار
بیکران بودن را
بیکران کم دارم

ناقص و محدودم
بهر این کار بزرگ
قطره ای بیش نیم
طاقت و تاب و توان کم دارم

در پی عشق شدم
تا در آئینه ی او چهره ی مادر بینم
دیدم او مادر بود
دیدم او در دل عطر
دیدم او در تن گل

دیدم او در دم جان پرور مشکین نسیم
دیدم او در پرش نبض سحر
دیدم او درتپش قلب چمن
دیدم او لحظه ی روئیدن باغ
از دل سبزترین فصل بهار
لحظه ی پر زدن پروانه

در چمنزار دل انگیزترین زیبایی
بلکه او در همه ی زیبایی
بلکه او در همه ی عالم خوبی، همه ی رعنایی
همه جا پیدا بود
همه جا پیدا بود

همه جا پیدا بود .........

باید در آغوشت این سر راست ترین راه ممکنِ بودن گم بشوم

 من آرامشی را می خواهم که در آن نفهمی باشد .

بی خیالی باشد .

و بوی تنت که هنوز معنی آرامش کامل است .

 من برای بزرگ شدن هنوز کوچکم .

دلم می خواهد همه وجودم دست نوزادی چند ماهه باشد

 که گوشه پیراهن تو تنها مامنش باشد .

 و از تلخی زندگی همین بس

که با سرعتی نا جوانمردانه از این آرامش ازلی دور می شوم......