گلبرگی دیگر از گلستان

حکایت شماره 9

باب اول

یکی از ملوک عرب رنجور بود در حالت پیری و امید زندگانی قطع کرده که سواری از در درآمد و بشارت داد که فلان قلعه را به دولت خداوند گشادیم و دشمنان اسیر آمدند و سپاه و رعیت آن طرف بجملگی مطیع فرمان گشتند ملک نفسی سرد بر آورد و گفت این مژده مرا نیست دشمنانم راست یعنی وارثان مملکت.

بدین امید به سر شد دریغ عمر عزیز که آنچه در دلم است از درم فراز آید
امید بسته بر آمد ولی چه فایده زانک امید نیست که عمر گذشته باز آید

کوس رحلت بکوفت دست اجل**** ای دو چشمم وداع سر بکنید
ای کف دست و ساعد و بازو *****همه تودیع یکدگر بکنید
بر منِ اوفتاده دشمن کام**** آخر ای دوستان گذر بکنید
روزگارم بشد بنادانی ******من نکردم شما حذر بکنید

حکایت شماره 10

باب دوم

بر بالین تربت یحیی پیغامبر(ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست

درویش و غنی بنده این خاک درند***** و آنان که غنی ترند محتاج ترند

آن گه مرا گفت از آن جا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان خاطری همراه من کنند که از دشمنی صعب اندیشناکم گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.

به بازوان توانا و قوت سر دست *********خطاست پنجه مسکین ناتوان بشکست
نترسد آن که بر افتادگان نبخشاید ***********که گر ز پای در آید کسش نگیرد دست
هر آن که تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت ****دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست
ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده ************وگر تو می‌ندهی داد روز دادی هست

بنی آدم اعضای یکدیگرند****** که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار ********دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی******* نشاید که نامت نهند آدمی