نمایشگاه های بی مخاطب گریبانگیر هنرمندان میانه ای!

شاید این آخرین نفس های نمایشگاه های هنرمندان میانه ایست که سیر نزولی بی مخاطبی را به دوش می کشند.

بازدیدهای –حداکثر- صد نفره از یک نمایشگاه که جمعیت شهر آن بیش از 100 هزار نفر است جای تأسف و تعمل دارد، ولی زمانی این تأسف ها اوج می گیرد که متوجه می شوی آن صد نفر هم بیشترشان از خانواده و دوستان خودت هستند! مشکل از توست، مردم یا مسئولین امر؟ از تو که نیست زیرا تو تنها بازنده ی بازی نیستی قبل و بعد از تو هم این بی مخاطبی را حس کرده اند و می کنند! از مردم است؟ مگر 100 هزار نفر هم مشکل دار می شوند؟! پس می ماند مسئولین امر! امّا با خود که فکر می کنی می بینی آنها هم تقصیری ندارند! از یک مسئول جز مکان رایگان برای برپایی نمایشگاه که نمی توان انتظار داشت!!!

 پس احتمالاً وضعیت مساعد است و تو توهم زده ای؟!

این قصه ی تلخ نمایشگاه های بی مخاطب است که گریبانگیر هنرمندان میانه ای شده است. تلخی که همچنان کام هنرمندان را تلخ می کند و خستگی حاصل از زحمت خلق هنر را دو چندان می کند. اما این مورد زمانی زجر آورتر می شود که تحرکی برای بهبود این وضعیت رخ نمی دهد و شاید این آخرین نفس های نمایشگاه های هنرمندان میانه ایست که سیر نزولی بی مخاطبی را به دوش می کشند.

هنوزم که هنوز است یک مکان دائمی برای برپایی نمایشگاه در این شهر وجود ندارد و هر بار نمایشگاه ها در یک طرف شهر برپا می شوند! نمایشگاه آتشنشانی، نیروی انتظامی، نمایشگاه فصلی، فرهنگی و... که تا مردم بیایند بفهمند هفته ی چیست و چه برنامه ای هست همه چیز تمام شده است! آنهایی هم که محل ثابتی دارند مثل نمایشگاه های هنری، در ساختمان ارشاد برگزار می شود اما این مکان نیز به دلیل دوری از مرکز شهر و قرار گرفتن در میان مشاغل صنعتی و در ادامه احتساب هزینه ی رفت و آمد و معطلی برای پیدا کردن تاکسی، ناخوداگاه اشتیاق بازدید از نمایشگاه را می زداید.

آیا وقت آن نرسیده که یک مجتمع فرهنگی طبقاتی در شهر احداث شود و سر و سامانی به این آشفته بازار فرهنگی شهرستان دهد؟ مجتمع فرهنگی که می تواند موزه در حال افتتاح را در یکی از طبقات خود جای دهد و نمایشگاه های هنری و فصلی را در طبقات دیگر! و با در دسترس بودن راحت آن جوابگوی فرهنگ فراموش شده شهر شود؟؟!