آخرین خاطره بهجت آباد - اثر استاد شهریار

آخرین خاطره بهجت آباد

 

بهجت آباد است و شب نیمه است و من چشم انتظار
انتظاری آخرین کز آخرین دیدار یار

***
قدرتی پا در میان آورده پر خوف و خطر
سرنوشت مبهمی ما هر دو را در انتظار

***
گر بیاید بهر تودیع و وداع آخری است
ورنه بگذشته است کار از کار بخت نابکار

***
اشگریزانند و با من هم خداحافظ کنان
بهجت آباد و لب استخر و این زیر چنار

***
هیکلی در جنب و جوشم ٬ روی پایی بند نه
آهنم گو آب گشت و زیبقی شد بیقرار

***
توده های ظلمت شب ٬ روی هم انباشته
سوزن سرما ٬ سر و صورت گزد چون نیش خار

***
من سگ هارم گزیده ٬ سردیم احساس نیست
دوزخی غار هجرانم که اقلیمی است حار

***
موج استخر از سیاهی گو سیاهی آهنین
در هجوم است و شبیخون با من این فوج سوار

***
جزخدا و اختر و من ٬ چشم کس بیدار نیست
چشم اختر نیز هم سنگین خواب است و خمار

***
گه بنالد مرغکی یعنی که بیدارم ولی
در زمان خسبد به لالای نوای جویبار

***
هیکل نحس درختان سد راه هر امید
کاجها گویی عبوسانند و برج زهرمار

***
روح شبگردم ٬ جهان در می نوردد ٬ کو ٬ کجا ؟
راه بیرون جستن از این خیره غار تنگ و تار

***
التماس چشم و گوشم ٬ از زمین و آسمان
یک شبح یا یک صدایپایی از آن گلعذار

***
گوش با اصواتم آمیزد ٬ بسان ضبط صوت
چشم ٬ در اشباحم آویزد ٬ بسان گوشوار

***
یک دوبار از ره ٬ سیاهی آمد و بگذشت و رفت
غیر نومیدی نبودش با دل امیدوار

***
آتشی در خرمن هستی من افتاده بود
تا برآرد روزگار از روزگار من دمار

***
اهتزاز برگها بود و نوای ساز دل
از عزاداران عشق و سوگواران بهار

***
من چو غواصی که ناگه رفته در کام نهنگ
یا کسی کو خود زده ناگه به آبی ٬ بی گدار

***
صبح دیروزم گشوده ٬ پا به دژبانی ز بند
صبح فردا نیز باید بندم از این شهر ٬ بار

***
بایدم بیرون شد از این شهر و یکجا دست شست
از همه چیز جهان ٬ چونان که از یار و دیار

***
چند ٬ هم بیش تا پایان تحصیلات تست
حاصل یک عمر ٬ کشت و کار ٬ می وزد به بار

***
از همه جانسوزتر فکر پدر و مادر که هست
چشمشان در راه و روز و شب کنند از خود شمار

***
وه ٬ چه تاریخی ترین شب می گذارد ٬ عمر من
تا که طوفانی ترین یادی بماند یادگار

***
تیره طوفانی که گر بر کوهساران بگذرد
باز نگذارد به جز خاکستری از کوهسار

***
در پناه شب ٬ امید آخرین دیدار هست
پایدار ای صبح و ما را در پناه شب گذار

***
ای سحر امشب خدا را پرده از رخ وامگیر
وامگیر این آخرین امیدم از دیدار یار

***
کوکب صبحی گرفتم سازگار و سر به زیر
چون کنم با کوکب بختی چنین ناسازگار

***
غرقه ی غرقاب و دارم دست و پایی می زنم
بی فروغ از هر کران و نا امید از هر کنار

***
گه به جانم آتش تحمیل تسلیم و رضاست
گه به مغزم برق فکر انتقام و انتحار

***
داشت بر سر می زد از جوش و جنونم موج خون
سر به سوی آسمان شد ناگهم بی اختیار

***
کای به میعاد کتاب خود به مضطرین مجیب
بیش از این است انتظار اضطراب و اضطرار؟

***
ناگهم اغمایی و سیری و رویایی شگفت
واشدم چشم و ستون صبر دیدم استوار

***
گویی از دنیای دیگر گفته بودندم به گوش
شرط برد عاقبت را باخت باید این قمار

***
گر طوع داری حیات جاودانی سربلند
چند روز خاکیان گو سر به زیر و خاکسار

***
آخرین بانگ خروس از طرف باغی شد بلند
در جگر گاهم خلنده خنجری بود آبدار

***
فرصت یک بار دیدن نیز با این دست باخت
طالعم این پاکباز بدقمار بدبیار

***
آسمان دیدار آخر نیز کرد از من دریغ
تا کند سوز و گدازم سکه یی کامل عیار

***
صبح با چشمی دریده گفت دیگر جیم شو
کز الف اینجا به گوش آویزه سازد چوب دار

***
نیشخند صبح بی انصاف ٬ گویی صاعقه است
آخرین امیدم از وی ٬ خرمنی شد تار و مار

***
خود به محراب شفق در سجده دیدم غرق خون
مقتدی با پیشوا و خرمن هستی ٬ نثار

***
سر فکندم پیش و رفتم رو به سوی سرنوشت
ورد آهم دمبدم: " ای روزگار ٬ ای روزگار"

***
زی کمال الملک هم رفتم که شاید او کند
رخصت برگشت را فکری به حال این فکار

***
لیکن او را با دلی بشکسته تردیدم که گفت
کل طبیب ار بود باری سر نبودش پنبه زار

***
کم کم آن عشق مجازم چون جنین شد بار دل
روح ٬ از آن یک چند چون آبستنانم در ویار

***
تا که عشقی آسمانی زاد از آن دل چون مسیح
کز دم روح القدس می داشتندش باردار

***
تاج عشق آری به خاکستر نشینان می دهند
هر گدای عشق را حافظ نخواند شهریار

 

اثر: استاد شهریار