حدیث امام علی سلام الله علیه

چهل حدیث اخلاقی از حضرت علی علیه السلام :

1- خیر پنهانی و کتمان گرفتاری
مِن کُنُوزِ الجَنَّةِ البِرُّ وَ إِخفاءُ العَمَلِ وَ الصَّبرُ عَلَی الرَّزایا وَ کِتمانُ المَصائِبِ.
از گنجهای بهشت; نیکی کردن و پنهان نمودن کار[نیک] و صبر بر مصیبتها و نهان کردن گرفتاریها (یعنی عدم شکایت از آنها) است.
2- ویژگی های زاهد
أَلزّاهِدُ فِی الدُّنیا مَن لَم یَغلِبِ الحَرامُ صَبرَهُ، وَ لَم یَشغَلِ الحَلالُ شُکرَهُ.
زاهد در دنیا کسی است که حرام بر صبرش غلبه نکند، و حلال از شکرش باز ندارد.
3- تعادل در جذب و طرد افراد
« أَحبِب حَبیبَکَ هَونًا ما عَسی أَن یَعصِیَکَ یَومًا ما. وَ أَبغِض بَغیضَکَ هَونًا ما عَسی أَن یَکُونَ حَبیبَکَ یَومًا ما.»
با دوستت آرام بیا، بسا که روزی دشمنت شود، و با دشمنت آرام بیا، بسا که روزی دوستت شود.
4- بهای هر کس
قیمَةُ کُلِّ امرِء ما یُحسِنُ.
ارزش هر کسی آن چیزی است که نیکو انجام دهد.
5 - فقیه کامل
« اَلا أُخبِرُکُم بِالفَقیهِ حَقَّ الفَقیهِ؟ مَن لَم یُرَخِّصِ النّاسَ فی مَعاصِی اللّهِ وَ لَم یُقَنِّطهُم مِن رَحمَةِ اللّهِ وَ لَم یُؤمِنهُم مِن مَکرِ اللّهِ وَ لَم یَدَعِ القُرآنَ رَغبَةً عَنهُ إِلی ما سِواهُ، وَ لا خَیرَ فی عِبادَة لَیسَ فیها تَفَقُّهٌ. وَ لاخَیرَ فی عِلم لَیسَ فیهِ تَفَکُّرٌ. وَ لا خَیرَ فی قِراءَة لَیسَ فیها تَدَبُّرٌ.»
آیا شما را از فقیه کامل، خبر ندهم؟ آن که به مردم اجازه نـافرمانی خـدا را ندهـد، و آنهـا را از رحمت خدا نومید نسازد، و از مکر خدایشان آسوده نکند، و از قرآن رو به چیز دیگر نکنـد، و خیـری در عبـادت بدون تفقّه نیست، و خیـری در علم بدون تفکّر نیست، و خیری در قرآن خواندن بدون تدبّر نیست.
6 - خطرات آرزوی طولانی و هوای نفس
« إِنَّما أَخشی عَلَیکُم إِثنَینِ: طُولَ الاَمَلِ وَ اتِّباعَ الهَوی، أَمّا طُولُ الاَمَلِ فَیُنسِی الاخِرَةَ وَ أَمّا إِتِّباعُ الهَوی فَإِنَّهُ یَصُدُّ عَنِ الحَقِّ.»
همانا بر شما از دو چیز میترسم: درازی آرزو و پیروی هوای نفس. امّا درازی آرزو سبب فراموشی آخرت شود، و امّا پیروی از هوای نفس، آدمی را از حقّ باز دارد.
7 - مرز دوستی
« لاَ تَتَّخِذَنَّ عَدُوَّ صَدیقِکَ صَدیقًا فَتَعدی صَدیقَکَ.»
با دشمنِ دوستت دوست مشو که [با این کار] با دوستت دشمنی میکنی.
8 - اقسام صبر
« أَلصَّبرُ ثَلاثَةٌ: أَلصَّبرُ عَلَی المُصیبَةِ، وَ الصَّبرُ عَلَیالطّاعَةِ، وَ الصَّبرُ عَلَی المَعصِیَةِ.»
صبر بر سه گونه است: صبر بر مصیبت، و صبر بر اطاعت، و صبر بر [ترک] معصیت.
9- تنگدستی مقدَّر
مَن ضُیِّقَ عَلَیهِ فی ذاتِ یَدِهِ، فَلَم یَظُنَّ أَنَّ ذلِکَ حُسنُ نَظَر مِنَ اللّهِ لَهُ فَقَد ضَیَّعَ مَأمُولاً.
وَ مَن وُسِّعَ عَلَیهِ فی ذاتِ یَدِهِ فَلَم یَظُنَّ أَنَّ ذلِکَ استِدراجٌ مِنَ اللّهِ فَقَد أَمِنَ مَخُوفًا.
هر که تنگدست شد و نپنداشت که این از لطف خدا به اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر که وسعت در مال یافت و نپنداشت که این یک غافلگیری از سوی خداست، در جای ترسناکی آسوده مانده است.
10- عزّت، نه ذلّت
اَلمَنِیَّةُ وَ لاَ الدَّنِیَّةُ وَ التَّجَلُّدُ وَ لاَ التَّبَلُّدُ وَ الدَّهرُ یَومانِ: فَیَومٌ لَکَ وَ یَومٌ عَلَیکَ فَإِذا کانَ لَکَ فَلا تَبطَر،وَ إِذا کانَ عَلَیکَ فَلا تَحزَن فَبِکِلَیهِما سَتُختَبَرُ.
مردن نه خوار شدن! و بی باکی نه خود باختن! روزگار دو روز است، روزی به نفع تو، و روزی به ضرر تو! چون به سودت شد شادی مکن، و چون به زیانت گردید غم مخور، که به هر دوی آن آزمایش شوی.
11- طلب خیر
ما حارَ مَنِ استَخارَ، وَ لا نَدِمَ مَنِ استَشارَ.
هر که خیر جوید سرگردان نشود، و کسی که مشورت نماید پشیمان نگردد.
12- وطن دوستی
عُمِّرَتِ البِلادُ بِحُبِّ الأَوطانِ.
شهرها به حبّ و دوستی وطن آباداند.
13- سه شعبه علوم لازم
أَلعِلمُ ثَلاثَةٌ: أَلفِقهُ لِلاَدیانِ، وَ الطِّبُّ لِلاَبدانِ،وَ النَّحوُ لِلِّسانِ.
دانش سه قسم است: فقه برای دین، و پزشکی برای تن، و نحو برای زبان.
14- سخن عالمانه
تَکَلَّمُوا فِی العِلمِ تَبَیَّنَ أَقدارُکُم.
عالمانه سخن گویید تا قدر شما روشن گردد.
15- منع تلقین منفی
لا تُحَدِّث نَفسَکَ بِفَقر وَ لا طُولِ عُمر.
فقر و تنگدستی و طول عمر را به خود تلقین نکن.
16- حرمت مؤمن
سِبابُ المُؤمِنِ فِسقٌ وَ قِتالُهُ کُفرٌ وَ حُرمَةُ مالِهِ کَحُرمَةِ دَمِهِ.
دشنام دادن به مؤمن فسق است، و جنگیدن با او کفر، و احترام مالش چون احترام خونش است.
17- فقر جانکاه
أَلفَقرُ المَوتُ الاَکبَرُ، وَ قِلَّةُ العِیالِ أَحَدُ الیَسارَینِ وَ هُوَ نِصفُ العَیشِ.
فقر و نداری بزرگترین مرگ است! و عائله کم یکی از دو توانگری است، که آن نیمی از خوشی است.
18- دو پدیده خطرناک
أَهلَکَ النّاسَ إِثنانِ: خَوفُ الفَقرِ وَ طَلَبُ الفَخرِ.
دو چیز مردم را هلاک کرده: ترس از نداری و فخرطلبی.
19- سه ظالم
أَلعامِلُ بِالظُّلمِ وَ المُعینُ عَلَیهِ وَ الرّاضِیُ بِهِ شُرَکاءُ ثَلاثَةٌ.
شخص ستمکار و کمک کننده بر ظلم و آن که راضی به ظلم است، هر سه با هم شریکاند.
20- صبر جمیل
أَلصَّبرُ صَبرانِ: صَبرٌ عِندَ المُصیبَةِ حَسَنٌ جَمیلٌ، وَ أَحسَنُ مِن ذلِکَ الصَّبرُ عِندَ ما حَرَّمَ اللّهُ عَلَیکَ.
صبر بر دو قسم است: صبر بر مصیبت که نیکو و زیباست، و بهتر از آن صبر بر چیزی است که خداوند آن را حرام گردانیده است.
21- ادای امانت
أَدُّوا الاَمانَةَ وَ لَو إِلی قاتِلِ وُلدِ الاَنبیاءِ.
امانت را بپردازید گرچه به کشنده فرزندان پیغمبران باشد.
22- پرهیز از شهرت طلبی
قالَ(علیه السلام) لِکُمَیلِ بنِ زِیاد:رُوَیدَکَ لاتَشهَر، وَ أَخفِ شَخصَکَ لا تُذکَر، تَعَلَّم تَعلَم وَ اصمُت تَسلَم، لا عَلَیکَ إِذا عَرَّفَکَ دینَهُ، لا تَعرِفُ النّاسَ وَ لا یَعرِفُونَکَ.
آرام باش، خود را شهره مساز، خود را نهان دار که شناخته نشوی، یاد گیر تا بدانی، خموش باش تا سالم بمانی.
بر تو هیچ باکی نیست، آن گاه که خدا دینش را به تو فهمانید، که نه تو مردم را بشناسی و نه مردم تو را بشناسند (یعنی، گمنام زندگی کنی).
23- عذاب شش گروه
إِنَّ اللّهَ یُعَذِّبُ سِتَّةً بِسِتَّة : أَلعَرَبَ بِالعَصَبیَّةِ وَ الدَّهاقینَ بِالکِبرِ وَ الاُمَراءَ بِالجَورِ وَ الفُقَهاءَ بِالحَسَدِ وَ التُّجّارَ بِالخِیانَةِ وَ أَهلَ الرُّستاقِ بِالجَهلِ.
خداوند شش کس را به شش خصلت عذاب کند:عرب را به تعصّب، و خان های ده را به تکبّر، و فرمانروایان را به جور، و فقیهان را به حسد، و تجّار را به خیانت، و روستایی را به جهالت.
24- ارکان ایمان
أَلاِیمانُ عَلی أَربَعَةِ أَرکان: أَلتَّوَکُّلِ عَلَی اللّهِ، وَ التَّفویضِ إِلَی اللّهِ وَ التَّسلیمِ لاَِمرِللّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللّهِ.
ایمان چهارپایه دارد: توکّل بر خدا، واگذاردن کار به خدا، تسلیم به امر خدا و رضا به قضای الهی.
25- تربیت اخلاقی
« ذَلِّلُوا أَخلاقَکُم بِالَمحاسِنِ، وَ قَوِّدُوها إِلَی المَکارِمِ. وَ عَوِّدُوا أَنفُسَکُمُ الحِلمَ.»
اخلاق خود را رامِ خوبی ها کنید و به بزرگواری هایشان بکشانید و خود را به بردباری عادت دهید.
26- آسانگیری بر مردم و دوری از کارهای پست
« لاتُداقُّوا النّاسَ وَزنًا بِوَزن، وَ عَظِّمُوا أَقدارَکُم بِالتَّغافُلِ عَنِ الدَّنِیِّ مِنَ الاُمُورِ.»
نسبت به مردم، زیاد خرده گیری نکنید، و قدر خود را با کناره گیری از کارهای پست بالا برید.
27- نگهبانان انسان
« کَفی بِالمَرءِ حِرزًا، إِنَّهُ لَیسَ أَحَدٌ مِنَ النّاسِ إِلاّ وَ مَعَهُ حَفَظَةٌ مِنَ اللّهِ یَحفَظُونَهُ أَن لا یَتَرَدّی فی بِئر وَ لا یَقَعَ عَلَیهِ حائِطٌ وَ لا یُصیبَهُ سَبُعٌ، فَإِذا جاءَ أَجَلُهُ خَلُّوا بَینَهُ وَ بَینَ أَجَلِهِ.»
آدمی را همین دژ بس که کسی از مردم نیست، مگر آن که با او از طرف خدا نگهبان هاست که او را نگه میدارند که به چاه نیفتد، و دیوار بر سرش نریزد، و درنده ای آسیبش نرساند، و چون مرگ او رسد او را در برابر اجلش رها سازند.
28- روزگار تباهیها
« یَأتی عَلَی النّاسِ زَمانٌ لا یُعرَفُ فیهِ إلاَّ الماحِلُ وَ لا یُظَرَّفُ فیهِ إِلاَّ الفاجِرُ وَ لا یُؤتَمَنُ فیهِ إِلاَّ الخائِنُ وَ لا یُخَوَّنُ إِلاَّ المُؤتَمَنُ، یَتَّخِذُونَ الَفئَ مَغنًَما وَ الصَّدَقَةَ مَغرَمًا وَصِلَةَ الرَّحِمِ مَنًّا، وَ العِبادَةَ استِطالَةً عَلَی النّاسِ وَ تَعَدِّیًا و ذلِکَ یَکُونُ عِندَ سُلطانِ النِّساءِ، وَ مُشاوَرَةِ الاِماءِ، وَ إِمارَةِ الصِّبیانِ.»
زمانی بر مردم خواهد آمد که در آن ارج نیابد، مگر فرد بیعرضه و بیحاصل، و خوش طبع و زیرک دانسته نشود، مگر فاجر، و امین و مورد اعتماد قرار نگیرد، مگر خائن و به خیانت نسبت داده نشود، مگر فرد درستکار و امین! در چنین روزگاری، بیتالمال را بهره شخصی خود گیرند، و صدقه را زیان به حساب آورند، وصله رحم را با منّت به جای آرند، و عبادت را وسیله بزرگی فروختن و تجاوز نمودن بر مردم قرار دهند و این وقتی است که زنان، حاکم و کنیزان، مشاور و کودکان، فرمانروا باشند!
29- زیرکی به هنگام فتنه
« کُن فِی الفِتنَةِ کَابنِ اللَّبُونِ; لا ظَهرٌ فَیُرکَبَ، وَ لا ضَرعٌ فَیُحلَبَ.»
هنگام فتنه چون شتر دو ساله باش که نه پشتی دارد تا سوارش شوند و نه پستانی تا شیرش دوشند.
30- اقبال و ادبار دنیا
« إذا أَقبَلَتِ الدُّنیا عَلی أَحَد أَعارَتهُ مَحاسِنَ غَیرِهِ، وَ إِذا أَدبَرَت عَنهُ سَلَبَتهُ مَحاسِنَ نَفسِهِ.»
چون دنیا به کسی روی آرد، نیکویی های دیگران را بدو به عاریت سپارد، و چون بدو پشت نماید، خوبی هایش را برباید.
31- ناتوان ترین مردم
« أَعجَزُ النّاسِ مَن عَجَزَ عَنِ اکتِسابِ الاِخوانِ، وَ أَعجَزُ مِنهُ مَن ضَیَّعَ مَن ظَفِرَ بِهِ مِنهُم.»
ناتوانترین مردم کسی است که توانِ به دست آوردن دوستان را ندارد، و ناتوانتر از او کسی است که دوستی به دست آرد و او را از دست بدهد.
32- فریاد رسی و فرح بخشیِ گرفتار
« مِن کَفّاراتِ الذُّنُوبِ العِظامِ إِغاثَةُ المَلهُوفِ وَ التَّنفیسُ عَنِ المَکرُوبِ.»
از کفّاره گناهان بزرگ، فریاد خواه را به فریاد رسیدن، و غمگین را آسایش بخشیدن است.
33- نشانه کمال عقل
« إِذا تَمَّ العَقلُ نَقَصَ الکَلامُ.»
چون خرد کمال گیرد، گفتار نقصان پذیرد.
34- رابطه با خدا
« مَن أَصلَحَ ما بَینَهُ وَ بَینَ اللّهِ أَصلَحَ اللّهُ ما بَینَهُ وَ بَینَ النّاسِ وَ مَن أَصلَحَ أَمرَ آخِرَتِهِ أَصلَحَ اللّهُ لَهُ أَمرَ دُنیاهُ. وَ مَن کانَ لَهُ مِن نَفسِهِ واعِظٌ کانَ عَلَیهِ مِنَ اللّهِ حافِظٌ.»
آن که میان خود و خدا را اصلاح کند، خدا میان او و مردم را اصلاح میکند و آن که کار آخرتِ خود را درست کند، خدا کار دنیای او را سامان دهد. و آن که او را از خود بر خویشتن واعظی است، خدا را بر او حافظی است.
35- افراط و تفریط
« هَلَکَ فِیَّ رَجُلانِ مُحِبٌّ غال وَ مُبغِضٌ قال.»
دو تن به خاطر من هلاک شدند: دوستی که اندازه نگاه نداشت و دشمنی که بغض ـ مرا ـ در دل کاشت.
36- روایت و درایت
« إِعقِلُوا الخَبَرَ إِذا سَمِعتُمُوهُ عَقلَ رِعایَة لاعَقلَ رِوایَة، فَإِنَّ رُواةَ العِلمِ کَثیرٌ، وَ رُعاتُهُ قَلیلٌ.»
هر گاه حدیثی را شنیدید آن را با دقّت عقلی فهم و رعایت کنید، نه بشنوید و روایت کنید! که راویان علم بسیارند و رعایت کنندگانِ آن اندک در شمار.
37- پاداش تارک گناه
« مَا الُمجاهِدُ الشَّهیدُ فی سَبیلِ اللّهِ بِأَعظَمَ أَجرًا مِمَّن قَدَرَ فَعَفَّ، لَکادَ العَفیفُ أَن یَکُونَ مَلَکًا مِنَ المَلائِکَةِ.»
مُزد جهادگرِ کشته در راه خدا بیشتر نیست از مرد پارسا که ـ معصیت کردن ـ تواند ـ لیکن ـ پارسا ماند و چنان است که گویی پارسا فرشته ای است از فرشته ها.
38- پایان ناگوار گناه
« أُذکُرُوا انقِطاعَ اللَّذّاتِ وَ بَقاءَ التَّبِعاتِ.»
به یاد آرید که لذّتها تمام شدنی است و پایان ناگوار آن بر جای ماندنی.
39- صفت دنیا
« فی صِفَةِ الدُّنیا: تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ.»
در صفت دنیا فرموده است:میفریبد و زیان میرساند و میگذرد.
40- دینداران آخر الزّمان
« یَأتی عَلَی النّاسِ زَمانٌ لا یَبقی فیهِ مِنَ القُرآنِ إِلاّ رَسمُهُ وَ مِنَ الاِسلامِ إِلاَّ اسمُهُ. مَساجِدُهُم یَومَئِذ عامِرَةٌ مِنَ البِناءِ خَرابٌ مِنَ الهُدی. سُکّانُها وَ عُمّارُها شَرُّ أَهلِ الاَرضِ، مِنهُم تَخرُجُ الفِتنَةُ وَ إِلَیهِم تَأوِی الخَطیئَةُ یَرُدُّونَ مَن شَذَّ عَنها فیها.
وَ یَسُوقُونَ مَن تَأَخَّرَ إِلَیها.
یَقُولُ اللّهُ تَعالی « فَبی حَلَفتُ لاََبعَثَنَّ عَلی أُولئِکَ فِتنَةً أَترُکَ الحَلیمَ فیها حَیرانَ» وَ قَد فَعَلَ. وَ نَحنُ نَستَقیلُ اللّهَ عَثرَةَ الغَفلَةِ.»
مردم را روزگاری رسد که در آن از قرآن جز نشان نماند و از اسلام جز نام آن، در آن روزگار ساختمان مسجدهای آنان نو و تازه ساز است و از رستگاری ویران. ساکنان و سازندگان آن مسجدها بدترین مردم زمین اند، فتنه از آنان خیزد و خطا به آنان درآویزد.
آن که از فتنه به کنار ماند بدان بازش گردانند، و آن که از آن پس افتد به سویش برانند.
خدای تعالی فرماید: « به خودم سوگند، بر آنان فتنه ای بگمارم که بردبار در آن سرگردان مانَد» و چنین کرده است، و ما از خدا میخواهیم از لغزش غفلت درگذرد.