قصه هزار ویک شب.....

توی یکی از این هزار شب وقتی سرت رو بلند میکنی میبینی

بین میلیونه ستاره یکی از اون ستاره های خیلی قشنگ

و فروزان نظرت روبه به خودش جلب می کنه.

بعد از اون شب هر شب سرت رو بلند می کنی و اون ستاره رو

اونقدر تماشامی کنی تا بالاخره به خواب می ری.

اما یک شب که سرت رو رو به آسمون بلند میکنی دیگه هیچ

اثری ازاون ستاره نیست.اون موقعی است که تموم غمای دنیا

هری میریزه تو دلت.بعد از اون شب تا مدتها دیگه سرت رو رو

به آسمون بلند نمیکنی.تا بالاخره بعد از مدتها می فهمی با

رفتن اون ستاره بازهم زنده ای..

باز هم زندگی می کنی..نفس می کشی ودنیای پیرامونت

هنوز وجود داره.پس دلیلی نداره که نخوای به اون میلیونها

میلیون ستاره دیگه نگاه نکنی.

بعد از اون تصمیم هر شب می ری و یکی از اون ستا ره های

خیلی قشنگ رو تماشا میکنی و باز هم یه شب می ری و


میبینی اثری از اون ستاره نیست.

اما دیگه مثل دفعه قبل نا امید نمی شی و باز می ری سراغ

یه ستاره زیبای دیگه.

همشون می رن تا اینکه نوبت می رسه به آخرین ستاره ی

که توی آسمون وجود داره.

اما آخرین ستاره هرگز از بین نمی ره...چون تو با نهایت وجود

دوستش داری......................