زنده باد گروه امداد و نجات کوهستان میانه

هفته گذشته خبری نگران کننده از گم شدن 19 کوهنورد زن در کوههای صعب و العبور منطقه میانه در شهر پیچید که نگرانی هایی را برای مسئولان و خانواده ها ایجاد کرد. اما آنچه در این نوشته مد نظر است  ضرورت بسیج امکانات در زمان بحران های این چنینی است که جای خالی آن، نگرانی های جدی برای اهالی میانه ایجاد کرده است.

با شنیدن صحبت ها و خواندن خبر تلاش های دوستانم در گروه های کوهنوردی قافلانتی ، بزقوش داغی و قارتال میانه که در قالب تیم امداد و نجات کوهستان سالهاست جور برخی مسئولان بی خیال شهرمان را می کشند، احساس غرور کردم و خواستم با نوشتن این مطلب دین خودم را به کسانی که عاشقانه و تنها برای نجات جان ­همنوعان خودشان، جان شیرین خود را بارها و بارها در سخت ترین شرایط اقلیمی و آب و هوایی به خطر انداخته و جان دیگران را نجات داده اند. ادا کرده باشم. چه بسا که به جای تشکر و قدردانی، عده ای از ماها و بدتر از همه برخی از مسئولان بی جنبه­ی شهر (که فکر کنم در طول عمر مسئولیت شان هر کاری که کرده اند تنها اجرای بخشنامه و آئین نامه های اداره مطبوعشان بوده است). طعنه و نیش و کنایه بارشان کرده ایم و در جواب این همه فداکاری به گفتن این جمله بسنده کرده ایم که.

…" باید هم همین جوری باشه، شهر هرت که نیست یکی گم بشه و همه برن بخوابن تا بر حسب اتفاق جنازش پیدا بشه. بلاخـره شهر مسئول داره "و  از این حرفای عامیانه و شعاری که خوراک ما ایرانی هاست.

با شنیدن اخبار این چنینی همه ما روشنفکر می شویم و انتظارات یک جامعه دموکراتیک از ذهنمان می گذرد مثل همه موارد مشابهی که می بینیم و تجربه می کنیم ولی برای اصلاحش کاری نمی کنیم و فقط در خلوت با دوستان همفکرمان رجز خوانی می کنیم.

-   چرا وقتی مصدومی به بیمارستان می رسد مثل همه جای دنیا با برانگارد نمی ریزن سر آمپولانس که ببرنش؟

-  چرا زودتر برای پیدا کردن گروه گمشده اقدامی نشده؟  
-  چرا گروه امداد و نجات آمادگی لازم را ندارد و ساعت 5 صبح روز بعد باید اینها پیدا شوند؟
-  چرا هر وقت کسی در کوه و کمر گم می شود همین چند نفر هستند که بند پوتین هایشان را محکم کرده و برای نجات دیگران به کوه می زنند؟
مگه پول نمی گیرند، چرا وظیفه خودشان را به درستی انجام نمی دهند؟
-  مگر ستاد بحران در شهر کارش فقط جلسه گذاشتن است؟ باید از عوامل بازخواست شود که چرا دست روی دست گذاشته اند تا پیدا کردن زن و بچه مردم اینقدر طول نکشد؟

-   این اصلاً قابل قبول نیست که عده ای انحصاراً تمام امکانات در اختیارشان باشه و کاری نکنند؟

-  اگه نمی تونن اعلام کنن. ما خودمون می رفتیم زودتر از اونا پیداشون می کردیم.

و صحبت های خیالی این چنینی که فقط به درد محافل افراد معلوم الحالی می خورد که نهایت افتخاراتشان عضویت در تیم فوتبال محله خودشان است و پز جانفشانی دیگران را دادن.

ولی واقعیت است که برای رسیدن به چنین جامعه آرمانی باید آستین ها را بالا زد.

فرهنگ قدرشناسی در جامعه ما با چاپلوسی همراه شده و حرمت خود را از دست داده است.

این که این گروه 19 نفره از خانم های کوهنورد با وجود افراد باتجربه در بین آنها چرا بدون برنامه ریزی و بدون راهنمای محلی به منطقه مندجین میانه که یک منطقه بکر، ناشناخته و شگفت انگیز طبیعی دارد، می روند و با بی برنامه گی باعث چنین حادثه ای می شوند. سوالی ایست که مسئولین اعزام کننده باید پاسخگوی آن باشند.

ولی موضوع اصلی این بحث معرفی و قدردانی از زحمات کوهنوردان گمنامی ایست که داوطلبانه و با امکانات شخصی خودشان(!؟) قبل از همه در محل حادثه حاضر شده و برای نجات جان عزیزان ما خود را به خطر می اندازند. و نهایتاً افتخار چنین شجاعتی به نام دیگران ثبت می شود. به بیان ساده تر و عامیانه تر اینها زحمت می کشند، پزشو دیگران می دهند و برگه های بیلان کاری برخی مسئولان بی خیال پر می شود.

http://www.gaflanti.com/components/com_gallery/pictures/201110012092.jpg

به یاد دارم این گروه امداد و نجات کوهستان، بارها جان عزیزان ما را از مرگ حتمی نجات داده اند. و هر بار بعد از ماجرا،  وعده های مسئولان سرازیز می شود ولی توخالی بودن این وعده های رنگارنگ زمانی مشخص می شود که جانفشانی این قهرمانان گمنام دوباره باید به کار آید. و این وعده ها همچنان ادامه دارد.

از همین جا دست تک تک اعضای تیم امداد و نجات کوهستان شهرم را می بوسم و به وجودشان افتخار می کنم و یقین دارم که مردم قدردان وجودشان هستند.