نمی خواستم مردن را حقیقت کرد مجبورم

الا ای رهگذر منگر چنین بیگانه بر گورم

چه می خواهی چه میجویی در این کاشانه عودم

چنان گریم ،چنان گویم ،حدیث فلب رنجورم

از این خوابیدن در زیر سنگ و خاک و خون خوردن

نمی دانی چه میدانی که اخر چیست منظورم ؟

تن من لاشه فقر است ومن زندانی زورم

نمی خواستم مردن را حقیقت کرد مجبورم

چهشبها تا سحر عریان بسوز فقر لرزیدم

چه ساعتها که سر گردان بساز برگ رقصیدم

از این دوران افت زا چه افتها که من دیدم

سکوت بود زجر بود دام زندان