مرا ترك مكن !

مرا ترك مكن !

غروب تلخي بود و اين آخرين تمناي نگاهم بود .

                                       انگار مدت ها بود كه رفته بودي

                      و من تنها جسم متحرك تو را مي ديدم .

ديوار سنگي فاصله مدت ها بود ،

                                              بين من وتو ايستاده بود ،

                       و تو با هيچ تيشه اي آن را خراب نكردي

                               تا من

                                          هميشه در حسرت شكستن آن ديوار بمانم .

مرا ترك مكن !

هنوزم شب ها براي اطلسي مي گويم

             تا شايد تو بشنوي و از سفر پشيمان شوي .

                     فقط دعا مي كنم ، يك بار تو را ببينم

                             تا همه تار و پود وجودم

                                                 عاشق بودن قلبم را فرياد بزند !