سرانجام

سرانجام

در بستر بیماری خفته است .

او 80 بهار زندگی خویش را پشت سر گذاشته است .

جسم بیمارش دیگر توان حمل روحش را ندارد .

نفس هایش به شماره افتاده اند .

و او در غمی جانکاه به گوشه ایی از اتاق خیره شده است .

به چه می اندیشد .

به زندگی سخت و پر مرارت خویش .

یا به عمر بی خبر گذشته خویش .

چشمهایش را بر هم می زند .

قطرات اشکی در چهره اش نمایان می شود .

و پستی بلندی های گونه هایش را طی می کند .

دستش را در دست هایم می گیرم .

تا شاید مرهم کوچکی بر زخم های دلش باشم .

و لب بر گونه هایش می گذارم و بوسه ی عاشقانه ایی از گونه اش می گیرم .

و من نیز در اندیشه ایی دیگر فرو می روم .

اندیشه ایی که سرانجامش همین گونه است .

نوشته : حسین حامی