انسان و قدرت

نشسته ام و زانو در بغل .

خودم در اطاق .

و افکارم در پرواز .

از این مکان به آن مکان .

می اندیشم چه قدرتی دارند افکار !

سرعتشان از نور بیشتر است .

کافی است بیندیشی .

و در مقصد باشی !

چه افکار نافذی !

نفوذ در  عالم .

نفوذ در اجسام .

نفوذ در اشخاص .

انسان چه موجود عجیبی است !

قدرتمند و توانا !

خستگی ناپذیر و بزرگوار !

اشرف مخلوقات !

حال باید نشست و زانوی غم به بغل گرفت ؟

حال باید نشست و از دلتنگی نالید ؟

حال باید نشست و مغلوب بیماری شد ؟

هرگز من دست پرورده خدایی هستم که تواناست .

خدایی که کون فیکون می کند .

پس من هم توانایم .

اما این توانایی را به رایگان نمی دهند .

باید انسان بود .

باید عنان نفس را در دست بود .

باید عروج کرد .

باید از فرشتگان بالاتر رفت .

و هزاران باید دیگر .

دوستان شما با افکار من موافقید ؟

نوشته : حسین حامی