انسانیت

انسانیت

صدای ضربات شلاقش .

مانند خنجری بود بر قلبم .

مضروب قیافه زیبایی داشت .

و از هیکل ظریف و چشمانی خمار برخوردار بود .

اما ضارب چهره ایی زشت و کریه منظر داشت .

و هیکل چاق و بی قواره اش بر زشتی چهره اش می افزود .

قدرت سخن گفتن نداشتم .

و ناله مضروب رخوتی در وجودم ریخته بود .

دوس داشتم او را یاری کنم .

چرا که شیفته وجودش شده بودم .

اما نای حرکت نداشتم .

اشک از دیدگانم جاری بود .

و قلبم مالامال از درد .

با هر سختی بود .

خودم را به مضروب رساندم .

تمام بدن و صورنش از ضربات تازیانه سیاه و زخمی بود .

اما با این حال چهره اش مانند خورشید می درخشید .

صدایش رو به خاموشی بود .

نفس هایش به شماره در آمده بود .

کنارش قرار گرفتم .

مرا که دید .

با صدای حزینش گفت :

ادمیان مرا فراموش کرده اند .

و در لذت های دنیوی غرق .

و بدین سان مرا به دست این ضارب سپرده اند .

آگاه باش تا مرا نداشته باشند انسان نیستند !!!

چرا که من انسانیت از دست رفته آنان هستم .

و با گفتن این کلام خاموش شد .

...

حسین حامی