بیاییم همیشه مانند این روزها باشیم

هفته آخر خردادماه شیرینی داشت که همیشه در یاد همه ملت ایران باقی خواهند ماند. مهم نیست که به دکتر روحانی رای دادین یا به دکتر قالیباف یا ....
اصلاً مهم نیست که رای دادین یا ندادین. متدین هستی یا معترض!! .
مهم اینه که همه خوشحال بودند. انگار این پیروزی از آن همه بود. همه جیغ بنفش می زدند و روحشان به نور سبز مزین شده بود.
پرچم ایران در دست پیر و جوان بود در دست بسیجی و رپ. در دست دختر چادری و دحتر با حجاب ناقص.
همه ایران ایران فریاد می زدند.
کسی در این میان برای هموطن ترک ، شمالی ، لر و اصفهانی اش جوک گفت؟
کسی به دنبال این بود که یزد یه قرون از شهرش بودجه بیشتر میگیره یا نمی گیره؟
کسی به دنبال این بود که فلان حرف روزنامه یا تلویزون را بچسبانه به ملت ایران ؟
کسی به دنبال این بود که رسمی نشدن زبانش را گردن  این وآن  بیاندازه؟
کسی به هموطن ترکش مغول یا به هموطن فارسش افغانی گفت؟
خیر ملت با اون شور و شعفشان نشان دادند که این حرفها چقدر در مملکت پایگاه داره یا نداره ؟!!! یا اصلاً محلی از اعراب داره یا نداره!!!.
در کنار انتخاب آقای روحانی و رای ملت به اعتدال و دوری از افراط تیم فوتبالمان افتخار آفرید. تیم فوتسال بانوان ایران نایب قهرمان شد. والیبال ایران زمین هم شگفتی آور شد و به شادی های ما اضافه نمود. اما خوب هنوز هم هستند کسانی که دنبال بهانه تراشی هستند و منتظرند که روزنامه ای، کانال تلویزونی، برنامه تئاتری حرفی بزنه که در بوق و کرنا بکنند و یک عده هم به این بهانه به بقیه فحش بدهند ( ببخشید مبارزه مدنی کنند!!!) . یک عده هنوز هم به ارادت بقیه هموطنان به شخصیتهای ملی کار دارند ؟ مرتب عکس سجده ( که این عکسها خودش محل شکه که بین سجده کننده و عکاس .....!!! ) را به فلان نماد ملی می آورند و به این بهانه حرفهایی می زنند و البته چقدر این افراد آزادی خواه!!!! و دموکرات !!! و خواهان حقوق برابر و احترام هستند یا نیستند . خودشان می گویند که هستیم!!!! اما چقدر خودشان به آداب و اخلاق مبارزه مدنی پایبند هستند حرف دیگری است اما فکر کنم اگر با فریاد ایران ایران ملت در هفته آخر خرداد 1392 بیدار نشدند روزی بیدار می شوند که شاید دیر شده باشد.