آخرین شعری که لیلی برای مجنونش خواند

کای سوسن صد زبان چه بودت 

که اندیشه ی من زیان نمودت

بلبل چو سخن سگال باشد

بی گل همه سال لال باشد

چو بیند روی گل به بستان

گوید نه یکی هزار دستان

تو بلبل باغ روزگاری

بامن تو چو گل به سازگاری

یعنی که توتا مرا ندیدی

آواز بر آسمان کشیدی

و امروز که هست روز پیوند

بر درج دهن نهاده ای بند