جهنمده بیتن گول(داستان عشق واقعی)

 

 

 

اشاره : حدود 40 سال پیش در اطراف شهر قزوین در روستایی در دامنه کوه های الموت دانش آموز دختر ساده و پاکی می زیست به نام سوری. داستان از اینجا شروع می شود که سوری علاقمند و عاشق سرباز معلم خود به اسم ایوب می شود. غافل از اینکه او همسر و فرزند دارد.

جهنم ده بیتن گول (سورو، گل روئیده در جهنم)

دانلود فایل صوتی

شاعر : عاصم اردبیلی

بیر فلاکت آنانین جان شیره سیندن سودون امدی،

بوللو نیسگیل شله سین چیگنینه آلدی .

تای توشوندان دالی قالدی،

ساری گول مثلی سارالدی.

گونو تک باغری قارالدی.

درد الیندن زارا گلدی گونو گوندن قارا گلدی

خان چوبانسیز سئله تاپشیرسین اوزون، یوردوموزا بیر سارا گلدی.

بیر وفاسیز یار الیندن یارا گلمز سانا گلدی.

بیر یازیق قیز، جان الیندن جانا گلمز جانا گلدی.

کئچه جکده “ الموت ” دامنه سیندن بورایا درمانا گلدی.

بیرآدامسیز “ سوری ” آدلی، الی باغلی، دیلی باغلی!

(دست خونین فلک، بخت برگشته ی دیگری را به دنیا آورد

و از شیره جان مادری فلاکت زده چشید

تیره بختی خود را به دوش کشید

از همزادان خود عقب ماند

و مانند گل زردی پژمرده گشت

دلش نیز بسان زندگی اش  تیره و مکدرشد

سارایی  دیگر پای به عرصه گذاشت تا در جدایی از معشوقه خود "خان چوبان" خود را به سیل رودخانه بسپارد

 بی ملایمتی روزگار آزرده خاطر کرد و روز به روز سیه بخت تر گشت

از دست یار بی وفای نادوست فرتوت شد!

 دختر بیچاره ای از بیوفایی  جانانه اش  سخت به ستوه آمد

درگذشته از دامنه های الموت برای درمان عشق خود به این منطقه قدم گذاشت

بی کس ؛ بی یاور ، بی همزبانی  به نام  سوری )

“سوری” کیم دیر؟ سوری بیر گول دی جهنمده بیتیبدیر .

سوری بیر دامجی دی، گوزدن آخاراق اوزده ایتیبدیر.

سوری یول- یولچوسودور، ایری ده یوخ ،دوزده ایتیبدیر.

سوری، بیر مرثیه دیر اوخشایاراق سوزده ایتیبدیر.

او کونول لرده کی ایتمیش دی ازلدن، اودو گوزدن ده ایتیبدیر.

سوری بیر گوزلری باغلی، اوزو داغلی سوزوداغلی،

اولوب هاردان هارا باغلی!

بوشلاییب دوغما دیارین، اوموب البته یاریندان. ال اوزوب هر نه واریندان.

قورخماییب، شهریمیزین قیشدا آمانسیز بورانیندان، نه قاریندان.

گزیر آواره تاپا، یاندیریجی دردینه چاره، تاپابیلمیر.

چوخ سئویر عشقی باشیندان آتا، آمما آتا بیلمیر.

اووا باخ آووچی دالینجا قاچیر، آمما چاتا بیلمیر.

ایش دونوب، لیلی توشوب چوللره مجنون سوراغیندا.

شیرین الده تئشه، داغ پارچالاییر فرهاد اوتورموش اوتاغیندا.

تشنه لب قو نئجه گور جان وئری دریا قیراغیندا.

گوزده حسرت یئرینی خوشله ییب ابهام دوداغیندا.

وارلیغین سون اثری آز قالیر ایتسین یاناغیندا.

سانکی بیر کوزدی بورونموش کوله وارلیق اوجاغیندا.

کوزه ریر پیلته کیمین، یاغ توکه نیب دیر چراغیندا.

بوی آتیر رنج باغیندا، قوجالیر گنج چاغیندا،

بیر آدامسیز، سوری آدلی، الی باغلی، دیلی باغلی!

( سوری کیست ؟ او گلی ست در جهنم روئیده است

قطره اشکی است که از چشمان سرازیر شده و بر گونه ها نشسته

 مسافر راه راستی است ؟ بخاطر درستی اش گم گشته است

مرثیه ای است که کلامش گم گشته

او که از اول از دل ها رفته بود از دیده ها نیز افتاده است

 سوری ؛ این دختر چشم و گوش  بسته، سیلی خورده ،

محنت کشیده از کجا به کجا دلبسته است !

زادگاه خود را رها کرده، و به دنبال دلدار خود، دست از همه چیز برداشته است

از سرمای سوزان و برف و یخبندان شهر ما هراسی به خود راه نداده

او در به در دنبال چاره دردجانسوزخود می گرددکه هرگز نمی تواند راه به جایی ببرد

عشق را می خواهد رها کند اما نمی تواند

شکار در پی صیاد می دود اما نمی رسد

روزگاره برگشته ؛ لیلی در پی مجنون آواره گشته

شیرین تیشه بر دست گرفته و کوه می کند، اما فرهاد نشسته بر دنج خانه

قوی تشنه لب چگونه بر لب دریا ازتشنگی جان می سپارد

آرزو و حسرت رسیدن را در لبان و ابهام با خوشی گمانه می زند

می رود تاآخرین آثار هستی نیز از رخسارش زایل گردد

در کوره مانده است چون آتشی که خاکستر رویش را پوشانده باشد

چون فیتیله چراغی بی روغن به کم سویی می گراید

با رنج روزگار بزرگ می شود و درجوانی شکسته می گردد

 فردی بی رسم  ونشان  و دست ودل بسته ای به نام سوری )

سوری جان ! اومما فلکدن، فلکین یوخدو وفاسی،

نه قدر یوخدو وفاسی، او قدر چوخدو جفاسی،

کوهنه رقاصه کیمین، هر کسه بیر جوردی اداسی،

او آیاقدان دوشه نی، ایستیر آیاقدان سالان اولسون.

او تالانمیش لاری ایستیر گونو- گوندن تالان اولسون.

او آتیلمیشلاری ایستیر هامیدان چوخ آتان اولسون.

او ساتیلمیشلاری ایستیر قول ائدرکن ساتان اولسون.

نئیله مک قورقو بوجوردور. فلکین نظمی ازلدن اولوب اضدادینه باغلی.

قاراسیز آغلار اولانماز، دره سیز داغلار اولانماز. اولو سوز ساغلار اولانماز.

گره ک هر بیر گوزه له بیر دانا چیرکین ده یارانسین،

بیری انسین یئره گوکدن، بیری عرشه اوجالانسین.

بیری چالسین ال آیاق غم دنیزینده، بیری ساحیلده سئوینج ایله دایانسین.

بیری ذلت پالازین باشه چکیب یاتسادا آنجاق، بیری نین بختی اویانسین .

بیری قویلانسادا نعمت لره یئرسیز، بیری ده قانه بویانسین.

( سوری جان! ، دل به دنیا نبند، دنیا وفا ندارد

هر چه وفا ندارد جفایش بیشتر است

چون رقاصان قهار بر هر کسی به گونه ای می رقصد

از پا افتادگان را می خواهد از پادرآورد

تاراج شده گان را روز به روز تاراج شده تر می خواهد

رهاشدگان را می خواهد بیشتر ازهمه رها کند

بردگان را می خواهد بیشتر بر بردگی بگمارد

چکار میشود کرد که نظم طبیعت بر اضدادش بسته است

سفید بدون سیاه ؟  کوه بدون دره و زنده ی بدون مرده ارزشی ندارند

 باید در کنار هر پری زیبارویی، مجسمه زشتی ای نیز خلق شود

یکی بر خاک مذلت بغلتد تا دیگری به اوج افلاک برسد

یکی در گرداب بلا غرق شده دست و پا می زند و دیگری در ساحل آرامش دراز کشیده و به التذاذ مشغول شود

یکی پتوی ذلت زندگی را برای آرامش و خواب بر روی خود کشیده و دیگری بختش بیدار

یکی بهره مند از هر نعمتی و دیگری در خون غلتیده )

سوری بیر قوش دی خزان آیری سالیبدیر یوواسیندان،

ال اوزوبدور آتاسیندان،

جوجه دیر حیف اولا سود گورمه ییب اصلا آناسیندان.

او زلیخا کیمی یوسف ایی ین آلمیر لباسیندان.

بونا قانع دی تنفس ائله ییر یار هاواسیندان.

درد وئرن درده سالیب آمما خبر یوخ داواسیندان

آغلاییب سیتقایاراق بهره آپارمیر دوعاسیندان.

او بیر آئینه دی رسسام چکیب اوستونه زنگار، اوندا یوخ قدرت گفتار،

اوزو چیرکین، دیلی بیمار، گنج وقتینده دل آزار،

گوره سن کیم دی خطاکار، گوره سن کیم دی خطاکار!

( سوری ؟ ای مصیبت ؟ غزال خونین زندگی!

سوری -  گنجشکی است از آشیانه خود جدا مانده

از پدر خود جدا گشته

حیف ؟ گنجشکی است که سودی از مادرش ندیده

زلیخایی ست که بوی پیراهن یوسف را در سر دارد

بر آن قانع است که از هوای وصال یار تنفس کند

 درد فلک کشیده اما خبری از درمانش نیست

چون ابشار اشک میریزد اما بهره ای از دعای خود نمیبرد

آئینه ای است که گرد و غبار رویش را پوشانده و قدرت گفتار و نمایان کردن ندارد

سوری کسی است که گرد روزگار بر رویش نشسته و درجوانی افسرده خاطرگشته است

گناه کار کیست؟؟؟ خطاکار کیست ؟؟؟؟ )