ای پـــــــــــــــــیر خرابات ،

ای پـــــــــــــــــیر خرابات ، که میخــــانه ندیدی!!!
ویرانه دل مــــــــــــــــاست ، تو ویــــرانه ندیدی!!!
ای رند غزل پـــوش ، که بر ســـــنگ ، سرت خورد
از دوست چه دیدی که زبــــــــــــــیگانه ندیدی؟
ای بی خبر از خانقه، از خویش حذر کن
در محبس تن ، شرزه ی شیرانه ندیدی؟
از دهـــــــــــــــــــر گذر کردی و در قعر فـــــتادی
در خانه چه دیــــــــدی که به ویرانه ندیـــــدی؟
««ما خــــانه به دوشان ، غم سیــــــلاب نداریم»»
لیکت نگهی ، کولی بـی خانه 
ندیدی ؟ 
یـــــــــک دم به در میکده از خویـــــــش گذر کن
بر آتش مـــــــــــــی ، نشعه ی پــــــروانه ندیدی
ما میکده بر روضـــــــه ی رضـــــــوان نفروشیم
بر لعل خُتن ، چرخش پیــــــــــــــــــــمانه ندیدی؟
آن دم که به مستی، قدح خویش شکـــستیم
انگار تبر ، در دل بتـــــــــــــــــــــــــــــخانه ندیدی ...