نامه ای از یک پدر...

دخترکم برای کسی که برایت نمیجنگد نجنگ...

چرا اشک هایت را هرروز پاک میکنی؟؟

کسی که باعث گریه ات میشود را پاک کن

دخترکم به سوی کسی که ناز میکند دست نیاز دراز نکن

بیاموز این تو هستی که باید ناز کنی

دخترکم تو زیباترینی

همیشه بااین باور زندگی کن

خودت رافراموش نکن

شاید گریه یا خنده ات برای بعضی ها بی ارزش باشد

اما به یاد داشته باش...

کسانی هستند که وقتی میخندی جان تازه میگیرند

دخترکم هیچگاه برای شروع دوباره دیر نیست

اشتباه که کردی برخیز

اشکالی ندارد بگذار دیگران هرچه دوست دارند بگویند

خوب باش ولی سعی نکن این را به دیگران بفهمانی

کسی که ذره ای شعور داشته باشد خاص بودنت را درمی یابد

زمستان است... زیاد میشنوی هوا دونفره است

به درک که دو نفره است تنها قدم زدن دنیای دیگری دارد

دخترکم شاید شاهزاده را همه بشناسند

اما باور داشته باش برای پدرت تو ملکه هستی

گریه کرده ای؟ رنج کشیده ای؟ سرت کلاه رفته؟ اذیتت کرده اند؟

عیبی ندارد... نگذار تکرار شود...

گاهی تکرار یک درد دردناکتر است

احساس تو باارزش است خرج هرکسی نکن

از تمام مرد هایی که میبینی و متلک نثارت میکنند

از تمام مردان این شهر ممنون باش

ممنون باش که هرروز لطافت تو را... ظرافت تو را... زیبایی ات را یادآور میشوند...

تو قدرتمندی که باتمام ضعیف بودنت در برابرت ناتوانند

آری ناتوانند دخترکم

تو باارزش ترین موجود زمین هستی فراموش نکن....