نیت کار خیر

یک وقتی فقرا به خدمت پیغمبر  صلی‏الله‏علیه‏و‏آله آمدند و گفتند: این که در قرآن می‏گوید: اگر کسی در راه خدا یک درهم بدهد

 « فَلَهُ عَشرُ أَمثَالِهَا »

 ما هم دلمان می‏خواست داشتیم تا می‏دادیم و ده برابر برمی‏گشت، اما نداریم.

پیغمبر  صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمودند: شما ناراحت نباشید، از حالا به بعد هر وقت حوصله کردید، درست و با توجه بگویید:

 «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم»

 خدا مثل آنها ده برابر به شما ثواب می‏دهد.

پول نداری، زبان که داری. با قلم، با زبان، کاری از دستت برنمی‏آید، به مردم محبت کن.

این فقرا بیرون آمدند و به پولدارها گفتند: خیال نکنید ما از شما عقب افتادیم. پیغمبر  صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به ما فرموده است که بگویید:

 «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم»

 از آن ثوابها که خدا به شما داده، به ما هم می‏دهد.

پولدارها گفتند: ما هم پول می‏دهیم، هم «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم» می‏گوییم.

این‏ها دوباره به مسجد رفتند، گفتند: یا رسول الله! کار خراب شد. ما به این‏ها گفتیم، این‏ها گفتند: ما هم این کار را می‏کنیم.

پیغمبر  صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: آنها وظیفه‏شان

 «لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم»

 نیست. آنها با این ذکر چیزی نصیب‏شان نمی‏شود. بلکه با پول دادن به آن ثواب می‏رسند.

پیغمبر  صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: ماه رمضان افطاری بدهید، ولو با یک لیوان آب. حالا یک میلیونر به مسجد بیاید، کتری را از شیر آب پر کند و در لیوان بریزد و به مردم بدهد، این افطاری دادن نیست. اگر بخواهد افطاری بدهد، باید هر چقدر می‏تواند مستحق شرعی را دعوت کند، سفره افطار بیاندازد، افطار مفصل هم بدهد، این وظیفه او است، نه این که نیم کیلو خرما بگیرد و به مسجد بیاورد و جلوی مردم بگیرد، بگوید: آقا! بفرمایید افطار کنید! ثوابش را ما ببریم. کدام ثواب؟

معلوم است که وظایف هر کس جا به جا دارد؛ وظیفه همه ما با همدیگر فرق می‏کند. همه مسئولیتها و برنامه‏ها متوجه یک نفر نیست. اسلام تقسیم بین همه ما است.

آن کسی که قدرت دارد و می‏تواند، باید ادای تکلیف کند، و آن کسی هم که می‏تواند، باید حلال و حرام خدا را به مردم بگوید. اگر بگوید: مردم! کتاب بردارید و بخوانید، این ادای تکلیف نکرده است. ما باید بدانیم که چه وظیفه‏ای داریم، همان تکلیف را انجام بدهیم.

خیلی از تکلیف‏ها را اگر ما انجام ندهیم، دیگر قضا ندارد، وقتی زمانش گذشت، دیگر قضا نمی‏توان کرد.